Zor bir kararın alınması gerektiği anda. Zamanın geriye gitmesini, her şeyin bir anda değişmesini diler insan. Karar vermesi gereken için; o an, her şey çok daha zordur. Karar aslında, seçimin yapılacağı zamandan öncesinde, yapılan hazırlıkta alınır veya alınabilir nitelikte olur aslında. – Son ana kadar hazırlanılmamış seçimlerin, – Yeterince hazır olunmadan aniden karşımıza çıkmış gelişmelerin,…
Ağır duygusal yaralar almış insanların; Bir kısmı güçlenirken, diğer bir kısmının tükenmesi… Farklı olan nedir ? Değişkenleri neler, diye hep kendime sormuşumdur. Bunun çok değerli bir ayırıcı olacağını ve insanlara çok daha net bir şekilde yardımcı olabileceğimi düşünmüşümdür. Bunu ayırabilmek için çok fazla insanla çalışmam gerekti. Tabi ki bu düşüncemi unutmadan ve buna odaklı bir…
Bir Çalışma – Bir Yaşam Bir zaman bir insan bir çalışma geçmişti hayatımdan. O yıllar, yakın ve bir o kadar uzak yıllardı benim için. O bir insan içinse, sadece uzak yıllar olarak kaldı. Birkaç yıl önceydi. İlişkilerinin kaybedeni, İşinin kaybedeni, Arkadaşlıklarının kaybedeni, Ailesinin kaybedeni olarak gelmişti. İşin aslı hep kaybetmişti. Hayat hep ondan almış ve…
Kimi sırtın da hayatı taşır, Kimi de hayatla sırt-sırta verir. Biri korkar yasamaktan, Digeriyse, onu nimetten sayar. Yasam, onu seveni sever , ona gülümser Ve önce kendisini seveni kollar elbet.
Adam demiş, Çocuk demiş, Ev demiş… Aş demiş, İş demiş, Gel benimle uğraş demiş… Bil demiş, Konuştuğun kim unutma, eş demiş. Say demiş, Güven demiş, Sev demiş de , bunları hep bil demiş. Eş olmak, eşli olmak, evli olmak bunlar yoksa peki ne?, demiş… Bir yastık uzatmış, Bir yastıkta uzanmış. Birlikte bir ömürce yol almış.…
İnsan birden çok katmandan oluşuyor. Her bir düzlem aynı anda işleyen ve günümüze, bize katılanlarla işlerlik sahibi. Kendini bilmek ve tanımlamanın da birden fazla gerçekliği bundan dolayı mevcut. Aynı anda çok daha fazlasının sahibi kılan, alternatifleri bir anda geçerli ve de çoğul olarak önümüze koyan, birden fazla bizmiş gibi duran aslında bizim kendi sahibi olduğumuz…
Bir yuva kurmalı insan. Birde, birden fazlası olduğuna delil bulmalı. Geldiği yeri bilirken geleceğine doğruda bir köprü yapmalı. Sonsuzluğa uzanmanın yolu, neslini sürdürmek. Bu gün anlamlı olmanın koşulu ve anlamlıyken de değerli olunacak bir oluşum. Tümüne karşılık gelense sadece kendine ait bir aile. Bunlar yalın olan ve sorgulanmadan varlığın kendiliğinden içinde olanlar. Bunun ötesine karmaşa…
Ezberden sıralananlar, bilgi ile donatılmış ise basit ve bayağı durmasa bile zihinlerde yerli yerine oturmayan boşluklar bırakır. Üçgen bir delikten beşken bir parçayı geçirememek kadar uyumsuzdur. Uyumsuz parçaların yerli yerine oturmasını beklemekse, iyimserlik şeklinde açıklanabilir. Elde edilmiş bilgiyi sindirmekten bahsediyorum aslında ve bir de içine alarak özümsemekten. İşin aslın içselleştirme terimi üzerinde duruyorum. Kendi yolculuklarına…
Kağıdın dört köşesinin ortasına aldım kendimi. Sonra kağıdı katlamaya başladım. Uzağında durduğum köşeler, tam da üzerime geldi. Baktım rahat yok. Atladım oradan duvardaki tabloya. Bir deniz bir güneş bir kumsal. Birde kendine yer etmiş ben. Sıkıldım bir zaman sonra ne güneş batıyor. Ne dalga çıkıyor. Ne de sahilde benden başka bir can oluyor. Aradan da…
Tutun beni diyerek kalabalığa göğsünü dayayan sahte kabadayılar gibi bağırarak ilerledi. Her şey bir gösterişti. Kabararak adımlayan Tavus Kuşu ’nun gösterişi kadar, ilgi çekmek ve zıt cinsini etkilemek isteyen tavırdı. Hem cinsleriyle verdiği üstünlük kavgasının temelindeki gerçek gösterişti. Her hayvan kadar dürtülerinin insani nitelikleriyle bezenmiş, süslenmiş kişisi olarak kabardı… kabardı, kabardı…. Şişindi, şişindi ve şişindi….…