Doymak bilmeyen açlığı ile birlikte yaşardı, o insanlar. Zihinleride bir sensör eksikti belkide. Onlara ” doydun artık, dur, yeter… ” diyen sensör. Karınları değildi aç olan. Bedenleri değildi. Ruhları açtı. Benlikleri, olması gerekenden daha eksikti. Duygusal tatminsizlik girdabına yakalanmış, süreklenmekteydiler.
Eğer bir şeyler sürekli anlamını kaybediyorsa. Bunun nedenini araman gereken yer için. Anlam, insanı kendisindedir. Dışarıdan edinilmez.
Aşırı gerilim ile yüklenmiş insanların, önce gerilimlerini boşaltmalarını sağlamak gerekir. Bastırmaya çalışmanın, hiç bir anlamı yoktur. Akıl vermek, işe yaramaz. Bilgi, anlamsızdır. Deşarj olma sürelerini hızlandırmak mümkündür. Gerilimi arttırarak tabi ki. Tetiklemek, hatırlatmak, uyarmak, sıkıştırmak veya sadece sessizce beklemek. Gerilim bitmeden, yapılacak hiç bir çalışma amacına ulaşamaz.
İnsanlar fikirleri doğru olduğun için değil. Fikir üretebildikleri ve bunu savunabildikleri için takip edilir.
Yanlış bir düşüncenin etrafında yapılanmak, çığ gibi yıkıcı bir etkiye sebep olur. Bu bir lider olabilir. Bu bir düşünce olabilir. Bu bir felsefe olabilir. İnadıklarımız dünyayı şekillendirir. İyi olan da büyür ve önüne geçilmez olur. Kötü olan da zamanla büyür ve önüne geçilmez olur. İnsanlar doğrularından ve yanlışlarından kolaylıkla dönmeyi başaramazlar. Bununda sebebi saçma bir…
Bir insanın ne kadar güçlü veya zayıf olduğunu öğreten yaşam. Aynı insana bunun kesin olmadığını da öğretir. Sanki dalga geçer insanla. Yok öyle değil. İnsanın öğrenme biçimi budur. Çok az insan, duyduklarından gördüklerinden veya düşünerek dersler almayı başarır. Geri kalan çoğunluk sadece başına gelenler ile öğrenmek zorundadır.
Kendimin, kendi varlığında sıkıştığı bir an gelir. Tekrar dönüşme zamanıdır. Neye dönüşeceğimi bilmeden ve sadece sığamadığını bilirken. Beklersin. Kollarını açar, geleni kucaklamayı beklersin. İnsnanın gelişiminde yolculuklar iki şekilde ilerler. Birincisi içe doğru yol almaktır. İkincisi dışa doğru yol almaktır. Her zaman birinci yolculuk, ikincisini mecbur kılar.
Seninle, dünya nüfusu arasında bir orantı kurdum. Ve feda edilebileceğine karar verdim. Varlığın ve yokluğun arasında, gelecekte kayda değer bir fark olmayacak. Belki sen, bu bilgi ile yaşayabilirsin. Ama bunu kabul etmemelisin. Bir fark yaratmalısın, sırf kendin için. Kendi hayatında, başkalarının hayatında ve gelecek insanların yaşamında. Belki bir hayvan beslemelisin. Bir ağaç dikmelisin. Üretken olmalısın…
Akıllı birisi demiş ki; Basit, düşün. Rahat edersin.
Birileri anlatır… ” Ben tüm hayatım boyunca cevapları aradım. ” diyerek. Oysa ben tüm hayatım boyunca savruldum ve kayboldum. Bulamamak ile geçti ömrüm. O yüzden cevapların nerede olmadığını iyi bilirim. Kalan az sayıdaki seçenek arasında o kesin. Ben gidilmemesi gereken, yalnış yolları iyi bilirim. Doğrular sizin olsun. Siz bulun. Ben size, yalnış olanları söyleyeyim.