Adalet ve eşitlik birbirine karışır. Eşitlik, Senin hak ederek kazandığın 100 birimin, ben de olmadığı için 50 biriminin bana verilmesidir. Bu eşitliği sağlar, ama adil değildir. Adalet, Bunun doğru olmadığını söyler. Benim de 100 birimi hakkımla kazanman gerektiğinden bahseder. Bu adildir ama, bu durumda da çalışan ve çalışmayan eşit değildir. Zaten adil olan da budur.…
Adil bir dünya diyor kimimiz. İyi de, kimin için? Doğruluk istiyor insanlar? İyi de, kimin doğrusu? Güzel bir hayat istiyor insanlar. İyi de, hangi hayat en güzeli ve kime göre?
Kültür; Yaşayış, algılayış ve hissediş biçimidir. İçinde doğup büyümediğimiz ve bir parçası olmadığımız bir kültürü, sadece mantıkla kavrayamayız. Yazılı ve sözlü olmayan hissediş biçimleri, kalıplardan fazlasıdır. Dolayısı ile kültürler transfer de edilemez. Transfer edilen her kültür, birleştiği kültür ile birlikte bambaşka ve yeni bir kültür oluşturur. Yani, sadece deforme olur. Çok renkli bir dünya bizim…
Bir balık sürüsündeki en lezzetli balığı nasıl ayırırsın? Ayıramazsın. O, binlercesinden biridir.
Sevdim bu konuyu; Kim olmalıyız? Bizi biz yapacak olan ve kendimizi keşfetmemizi sağlayacak olan yol nedir? Öyle bir yarının sahibi olmalıyız ki, bu günden çok daha mükemmel hissedelim. Gelecekteki kendimizi var etmekten bahsediyoruz. Bunun cevabı oldukça soyut. Dün ne isek, bugün ne isek, yarın oyuz. Bunun anlamı dün ve gelecek, aslında bugün. Bu gün olmadığımız…
Yakın ve uzak… Hemen elimizin altında olup, gerçekleştirebileceklerimiz. Çok uzaklarda bir yerlerde bizi bekleyen. Gün batmadan varmaya çalıştığımız bir kasaba var. Yolda bacası tüten sıcak bir ev gördük. Orada kalır ısınır ve dinlenirsek, gün batmadan kasabaya varamayacağız. Belki o ev bizim olmamız gereken yer. Belki de kasaba varmamız gereken yer. Gün bitimi ise, bilinen ömrümüzün…
Bize verilen bunca zaman, bizi büyütmeye çalışırken. Direniyoruz elimizden geldiğince. Kayıplar, acılar, zorluklar, engeller, insanlar… “Büyüdün , artık” diyen insanlar. Büyümek eğer, kabullenmekse bunları. Çok zor. Büyümek eğer, bunların üstesinden gelebilmekse de çok güzel.
Yaşlanmış günler, sonbahar da düşen yapraklar gibi düşerken. Kendimizi çırılçıplak ve çaresiz hissederiz. Kayıp, zamandır. Kayıp, ömürdür. Kayıp, düşen her bir yapraktır. Baharı bekleriz. Yarını bekleriz. Bizi saracak taze, yeşil yaprakların çıkmasını bekleriz.
Yaşarken, büyük bir sınav verdiğimize inanırız. Halbu ki sınavın, Soruları bellidir. Cevapları bellidir. Yaklaşık olarak biliriz. Geçer not alıp almayacağımızı. Yine de büyük bir sınav verdiğimize inanırız. Anlatmak istediğim şu. Tüm bu gösterişe, Mücadele verdiğimiz görüntüsüne, Kontrol bizde imajımıza, rağmen, Boşvermiş ve kaderciyiz.
Bir anlamı olmalı. Neden? Neden bu dünyadayım? Neden şimdi? … Bunların hepsinin cevabını birisi verse, rahat edecek misin? Dese ki birisi; ” Senin tüm varolma nedenin şuraya bir muz kabuğu atmak. Birisinin düşmesine neden olmak.” Bunu bilsen için rahat edecek mi? Herkesin bilmek istediği, neden. Çok önemli bir görevi olduğu. Çok özel olduğu. Kimse küçük…