Kaçmak günden ve belki kaçmak dünden. Dayanmak için, Dayanmak zor geldiği için. Bunların hepsi, Yaşamayı kendi maharetim sandığım için. ********* Oysa ki şöyle bir bak etrafına. Beyin ölümü gerçekleşmiş yaşayan sayısız canlıya. Ne dün, ne bu gün, ne de yarınsızlar. Üstelik oldukça da canlılar. Korkma yaşamdan, Korkma yaşamaktan. Korkma geride bırakmaktan, Ve korkma içinde olmaktan.
Soru, – Değer miydi? Olduğunda. Cevap, – Değmezdi. Olur. ???? Sonrasında sorgulamakla ilgili olduğundandır belki. Belki de öncesinde sorunun cevabını bilmemektir sorulmamasının nedeni.
Sende buldum anlamı… Duydun ve sandın ki anlamlısın. Hah buldum diye düşündün. Yanılıyorsun, sensiz anlamı olmayan boş birisine tutunmaya çalışıyorsun. Yarımların tama varmayacağını, En azında ilişkilerde bunun böyle olmayacağını ben anlatamam. Bunu yaşayarak öğreneceksin. Öğrendiğin gün belki, bu yazıyı hatırlayacak ve ne demek istediğimi anladığını söyleyeceksin. Şimdilik sana hoşçakal.
Düşünki keyfin yerinde, yürüyorsun. At kuyruğu yaptığın saçların bir sağa bir sola savruluyor. Adım atıyorsun, ayakların yere değmiyor. Yollar sana nehir oluyor sen onlara sandal, kayıyorsun üstünde. Bu durumunun üç açıklaması var. Ya çok mutlusun, Ya aşıksın, Ya da çok gençsin.
Hayat senin küçük yavrum, diyoruz. Geleceği senin için yapıyorum. Benim için yaşa, benden iyi yaşa, diye ekliyoruz. Bir gün sonrasını inşa edip koca bir ömre güvenle bakmasını salık veriyoruz ya. Biz de inanmıyoruz ki söylediklerimize. Bir dilek bizimki. Bir niyet. Bir umut. Bir ömür bir sonraki ömre adanmadan, Kendine bile yetiremezken. Bir sonrakine verebilecek, bırakabilecek…
Sömürülmüş yaşam enerjilerinden geriye kalan posaları canlılığa aç. Bir vampirin hizmetkarı kadar kansız, Çökmüş göz çukurlarının anlattığı kadar yaşamaya açlar. Birileri onlardan beslenmiş hiç durmadan. Sekiz yavruyu emzirmiş bir dişi köpek kadar bitkin. Günlerdir uymamış kadar da yorgunlar. Birileri bedenlerini sömürmüş. Ruhlarına kadar tüketmiş onları. Yardım istemeyecek kadar bitkin, Medet umamayacak kadar çaresiz. Ve baştan…
Daha ne kadar kenardan izleyeceksin kenardan oyunda olanları. Şimdi değilse, ne zaman ayakkabılarını kirleteceksin. Ne zaman çocuk, ne zaman geç olacaksın bir daha. Şimdi yapmayacaksın da hatalarını ne zaman yapacaksın. Eksik bıraktığın yıllarını ne zaman kapatacaksın. Hazır olmayı bekliyorsun. Birilerinin seni çağırmasını bekliyorsun belki de. Ya da birinin arkandan itmesini. Haydi… git sende katıl, demesini.…
Nasılda güzel anlatıyor resim, kendimize koyduğumuz engelleri. İçinde çıkılmaz hale getirdiğimiz açmazlarımızı. Bir engel ver, oda zihnimizde. Bir tek şey bizi durdurabilir, o da kendimiz. Kendi ayakkabı bağcığına basarak düşen insanlarla dolu yollar. Ama olay şu ki, herkes bağcıklara küfrediyor.
Anne ve babalar dikkat ! İçinizdeki her korkuyu, her kaygıyı, çözemediğiniz her meseleyi, her çatışma ve düşünceyi ister istemez çocuğunuza aktarırsınız. Çocuklar açık benliklerdir. Bu onların melake olmalarından ve duvarsız oluşlarından kaynaklanır. Sadece gördüklerini, işittiklerini, yaşadıklarını kaydetmezler. Algıladıklarını da kaydederler. Anne ve çocuk arasında özellikle açık telepatik bir bilinç işler. Bilinçaltları duvarsız ve engelsiz almaya…
Koca bir hayatı neden kurduğun ve neyin üzerine bir hayat kurduğunu bulabilmek , İşte bu gerçek bir yolcu, işte bu gerçek bir yolculuk. ?Babası mutlu olacak onunla gurur duyacak diye istemediği bir bölümü okuyan bir çocuğun ve istemediği bir işi yapan yetişkinin hikayesinde gördüm bunu. ?Babası şeker hastası olduğu ve şeker yiyemediğine üzüldüğü için açı…