Dün çok sevdiğim bir dostum aradı. + Çok paylaşım yapıyorsun, bilgini karşılık almadan, neden böyle bonkör dağıtıyorsun? diyerek sitem etti. Ona verdiğim cevap, şöyle oldu. – Bilgi bana ait değil. Ben sadece topladım ve sadece dağıtıyorum. Verdikçe çoğalıyor. Yazdıkça, yerine yenisi geliyor. – Bu yüzden, bildiğim herşey bedava. – Hizmetim, ilgim ve çalıştığım kişiye verdiğim…
Büyümek, bir kimlik kazanma yolculuğudur. En sonunda topladıklarımızla birlikte gideriz.
Sevgiye olan açlığı, en güzel sokak köpekleri anlatır. Onlar genelde bir kaçı toplanıp, bir arada gezerler. Neden?.. Çünkü; Yalnızlıktan kaçmak ve kendilerini güçlü hissetmek isterler. Onlar, genelde sağa sola havlarlar. Neden? Çünkü; Dikkat çekmek, görülmek isterler. Yumuşak bir ses tonuyla onlara seslenin bir kere, hemen koşar yanınıza gelirler. Çünkü onlar, Yalnızlığı ve sevgisizliğin acısını çok…
Uyum sağlama becerisi önemli demiştik. Gerçekten önemli. Uyumlanmak, hayatta kalabilmekle ilgili. Uyumlanmak, çocuk yetiştirmekle ilgili. Uyumlanmak, başarı ile ilgili. Uyumlanmak, gelişim ile ilgili. Uyumlanmak, daha az acı çekmekle ilgili. Uyumlanmak, barışık olmakla ilgili. …. Her biri, bir başka başlık aslında. Bir de aşırı uyumlanma kavramı var. Bu konu da bir birinden ilginç başlıkları barındırıyor. Aşırı…
En büyük kalpazanlar, sahte insanlardır. Gülüşleri sahte, Samimiyetleri sahte, Dostlukları sahte, hayatları yalan, Sözlerine güvenilmezdir. Herkezin dudaklarından şu cümle dökülür. – Güvenecek insan mı var çevremde? Şu soru daha doğru bir sorudur. – Ben insanların güvenebileceği bir insan mıyım?
Öyle bildiğiniz bir pozitivist değilim ben. Kötüyü, iyi görmeye çalışmam. Yanlış olan için, doğru demem. Sevmiyorsam birisini, illaki kendimi sevmeye zorlamam. Benim pozitif bakışım; Kendi gördüklerimi, gerçek dışı yorumlamak üzerine değil. Benden dışarı çıkan ve yayılanları, pozitif tutmak. Negatif eğilimli kişi ve ortamlardan uzak durmak. Bu bana herşeyi olduğu gibi kabullenme ve görme fırsatı tanır.…
Üzerime ağır zırhlar giyip, Elime uzun sopalar alıp, Yel değirmenleriyle, ben çok savaştım. Sonra anladım. Yel değirmenleri, düşman değilmiş. ****** Hayatlarımız; Kendimize sanal kavgalar bulup, anlamsız mücadeleler içerisinde, enerjimizi tüketerek geçer. Çoğu çatışmanın hiç bir anlamı ve değeri yoktur. Kendi korkularımızla, kendi kendimize çatışıp durmuşuzdur. Bu yaptıklarımıza, ” değerli hayatımızı harcadık ” diyeceğizdir bir gün.
Normal ve olağandışı, bu ikisinin arasındaki fark ne? Yani bir şeyin normal olup, olmadığını ne belirliyor? Bakış açısı mı? Sayılar mı? Sınırlar mı? Kanunlar mı? Ahlak mı? İnanç sistemleri mi? Alışkanlıklar mı? Tanımlanmışlık belirliyor. Bir şey tanımlanmış ise; O artık bilindik sınırların içerine girer. Tanımlandığı şekliyle kabul edilir. Bir kez kesin ve keskin tanımlanmış şeylerin…
Aşırılar, her yaptıklarını abartan kişiler. Limitlerini zorlamak… Hırslarını tüketmek… Öfkelerini boşaltmak… Kendilerine ispat etmek… Kaybetmekten nefret etmek… Heyecana duydukları bağımlılık… Ne sebepten olursa olsun. Aşırı olanların hepsinin bir nedeni mutlaka var.
Soru sorulduğunda, zaman kazanmaya çalışırdım. Şimdi işler değişti. Zaman beni yakalamaya çalışıyor. Biraz daha zaman geçip yaşlandığımda, beni yakalayıp geçecek. O zaman onun peşini bırakacağım. O an geldiğinde, İstesem de yetişemem zaten. Bu gün benim yaptığım, zamanla aramızda oynadığımız tatlı bir yarış. İkimiz de çok eğleniyoruz.