İyi ve kötü insanları birbirinden ayıran en önemli fark nedir bilir misiniz? Kalp mi, Bilgi mi, Vicdan mı, İnanç mı, Yaşanmışlık mı, Eğitim mi, Koşullar mı, Çevre mi, … Hiç biri değil. Kendisiyle yüzleşebilmektir. Kim ki acısıyla, öfkesiyle, yarasıyla, utancıyla, özlemiyle, korkusuyla, … kendisiyle yüzleşemiyorsa. Kim ki kendine kendi hesabını eksiksiz veremiyorsa eninde sonunda kötü…
Zayıflıklarım için beni suçlarsan, Zayıflıkların için seni suçlarım. Hatalarım için beni suçlarsan, Hataların için seni suçlarım. Yaptıklarım için beni suçlarsan, Yapmadıkların için seni suçlarım. İllede bir suçlu ararsak eğer… Bizi suçlarım.
Bu cümle kuruluşu bana çok tanıdık geliyor, ama nereden ?🤔 Sanki daha güzelini birisi söylemişti.😉 Sahibini rahmetle anıyorum. İyi ki yol açtın, iyi ki yol gösterdin. Sağol, varol.
İnkar… Böylesi derin bir kokuyu inkar etmek, hele ki yaşamamışçasına… Ve yaşanmamış olanla… Bilinen her şeyi samimiyetsiz ve yalan hale getirir. Tüm günahsızlık, günahı olur insanın. Tüm doğrular, yalanı. Tüm yaşamıysa, kocaman bir kayıp haline gelir. Vazgeçtiğini bilmeden ondan ayrılanın anlamı olmaz. Samimi değildir ölümü tıpkı yaşamı gibi. Samimi değildir tıpkı ….
Şahitle, yalancının oyunu ilginçtir. Yalan, yaratılışından kaypaktır. Sahibi onu sahiplenmez. Sahipsizlik de ona uymaz. Oyun da budur aslında. Yalanı sahiplendirmek. Hiç işittiniz mi? -Ayşe senin için bunu-bunu, dedi. – Müdürümüz Hüseyin bey senin çalışmadığını düşünüyor. – Danışmanım sorunun sende olduğunu söylüyor. – Herkes bana sen ondan iyisine layıksın diyor ama ben dinlemiyorum. Gelelim tilkinin kuyruğunun…
Sen kral, Ben kral, Sorarsan hepimiz arslan kral. 😀😀😀😀 Gamsız hayat bir masal. Hani kırk gün kırk gece eylemişler, bir ömür mutlu yaşamışlar türünden. Dünyanın yaratılışı bizi mutlu kılmak adına değil malesef. İyi ve kötü ile gelişime zorlamak. Vaatler arasında buraya vadedilen yok. Durumlar karşısında yaptıkların ve oldukların var. Mesele sensin ve benim. Mesele etki…
Bahaneler, bahaneler… Arkasına saklanacak daha yaratıcı şeyler lazım artık. Bahaneler çoktan eskidi.
İçim acıyordu… ben ona acımadım. Canım yanıyordu… ben onu dinlemedim. Değer mi vermedim kendime ne? Küstü bana… Küstü kendine… Küstü hayata… İşte o gün bu gündür yalnızım. Kendimle temelli ayrıyım. 🔫🔫🔫🔫🔫🔫 Hani derler ya Kendini bul, Kendini tanı, İçine dön, İç huzuru, Kendinle barış. O olmaz işte. Çünkü; Küs insanlar konuşmaz.
Baştan başlamak hep zor olmuştur. Belki de ondan dünü sürdürmeye çalışırız. İçimizde bir hayal kırıklığını, bir kaybı daha alacak yerimiz yoktur. Belki de ondan geçmişi sürdürüz. Korkular sarar sonra, unuttuğumuzu hatırlarız. Yeni bir şeyleri denemek, yeni bir yere gitmek, yeni insanlarla tanışmak, yeni işlere girişmek, evimizi değiştirmek ve hatta şehrimizden bile çıkmaktan kaygı duyarız. Daralmıştır…
Kimin, bir başkasından alınacak akla ihtiyacı var ki? Kimsenin yok !.. Kim kime, bilmediği neyi söyleyebilir ki ? Her şey ortada !.. Kendinin yapamadığı neyi bir başkası yapabilir veya o nasıl yapmasını sağlayabilir ki? Hiçbir şeyi!.. Mümkün olsa o önce yapardı zaten. Egonun patlaması diye buna diyoruz. Ego patlaması…. Devamda ve sürekli olarak, Sahibinin kendi…