Sakın unutmayın!.. Sizin kendiniz için vermediğiniz mücadeleyi, Sizin adınıza hiç kimse veremez. Vermez de zaten. Bir kurtarıcı yoktur hayatta. Hele ki size rağmen. Kurtarılmak isteyene el uzatanlar vardır sadece. Onlarda bir yere kadar ulaşabilirler size ve siz onların ulaşabileceği noktaya kendi gayretlerinizle gelmeye mecbursunuzdur. Yoksa kayıp ilanınız çoktan hazırdır bir köşede.
Maksatları ışık değil. Geceyi aydınlatmak hiç değil. Parlamak ve parlamak. Işıklar yayarak birbirini bulmak. Parlayan her ışığın etrafını aydınlatmak için parlamadığı gibi, ateş böceği de kendini ortaya koymak için parlıyor. Maksadı eşini bulmak, diğer parlayanlara parlak bir rakip olmak. Mistik dünya modern hikayeleri gibi tıpkı, geçmiş dünya romantik hikayelerinin duygusallığında ateş böcekleri geceyi yakmakta. Ve…
Yeterlilik duygusunda hapis kalmışlara ithaf olunur ki. Vermek kavramı, alıcısıyla değer bulur. Bilgi, sevgi, yardım, destek, özveri, yakınlık… Alıcının; 🐥ihtiyacı 🐥potansiyeli 🐥kapasitesi 🐥isteği 🐥talebi 🐥kabul gücü 🐥hazmı 🐥… Yoksa verdiğinizin ne kadar değerli olduğunun hiç bir anlamı ve değeri olmaz. Hani derler ya, ” Ne söylediğim değil, karşındakinin ne kadarını anladığı önemlidir” Radyoların anteni yoksa…
Günün kıymeti,Dünle ölçülür.
İnsan bu, 👦 Bekleyeceksin “Ondan hiç beklemezdim”, ” sandığım gibi birisi değilmiş” demeyeceksin. 👧Şaşırmayacaksın ” Çok şaşırttı beni, tanıyamamışım”, ” Nasıl olur, nasıl yapar” demeyeceksin. 💂Büyütmeyeceksin gözünde ” Herkezden beklerdim ama ondan değil”, “ben ona çok güvenmiştim” demeyeceksin. 📎Olmasını istediğin o değildir. 📎Sandığın gibi değildir. 📎Tanıyamamışsındır. 📎Tanımak istememişsindir. 📎Abartmışsındır. 📎O da bir insandır hem de…
Her şeyi bir insan bilemez. Ama her bir şeyi bilen, bir insan mutlaka mevcuttur. Yardım istemek yetersizlik göstergesi değildir.
Küçümsemektir hatamız. Küçük adımlarımızın büyük değişimlere varacağına inanmayız. Gözümüzde büyüttüğümüz uzak hedeflerin küçük bir adımla olabileceği fikri bizi rahatsız eder. Bunu kabul etmemiz demek, bu güne değin yapamadıklarımızla hesaplaşmak zorunda olmaktır bir yerde. Kaybettiğimiz zamanımızla, fırsatlarımızla, geçmişimizle ve gençliğimizle yüzleşmemek için, o bir adımı – o ilk adımı atmaya diretiriz.
İyi günde ve kötü günde. Hastalıkta ve sağlıkta… Birlikte ve beraber, kolkola hayata göğüs germektir. Zor zamanlar sınar sevdaları. Her sevda sınanmak ister, Sınavı herkes kazanmak ister. Bazıları sınavsız müdür koltuğuna yerleşmek ister. Herkes o koltuğa hak edenin oturmasını bekler.
Herkes suçluyu, düşmanı ve nedeni dışarıda arıyor. Kendi başı çekmişken, en büyük düşmanlığı kendi kendine defalarca etmişken hemde. “Kendini sev “kültü var ya hani. Künt anlaşılıyor belki de… Kendini sevmek kendini güçlendirecek, mutlu edecek, geliştirecek eylemlemlerden geçer. Sorumluluğumuzu almakta kendini sevmenin bir parçasıdır, Okumakta, Çalışmakta, Farkındalık yüklenmekte, Bedel ödemekte, Karar almakta … Özü kendimize bir…
Neden acı çektiğini bilmeyen bir insanla, acılarından ders almayan insan aynı insan mıdır? Aynı anda değil ama sonrasında ve öncesinde birbirinin devamıdır. Çekilen acılar boşa çekilmez. Onu boşa çıkartan bizizdir. Unutarak, Görmeyerek, Kaçarak, Ders almayarak, Tekrar ve tekrar aynı hataları yapmaya devam ederek.