Normal ve olağandışı, bu ikisinin arasındaki fark ne? Yani bir şeyin normal olup, olmadığını ne belirliyor? Bakış açısı mı? Sayılar mı? Sınırlar mı? Kanunlar mı? Ahlak mı? İnanç sistemleri mi? Alışkanlıklar mı? Tanımlanmışlık belirliyor. Bir şey tanımlanmış ise; O artık bilindik sınırların içerine girer. Tanımlandığı şekliyle kabul edilir. Bir kez kesin ve keskin tanımlanmış şeylerin…
Aşırılar, her yaptıklarını abartan kişiler. Limitlerini zorlamak… Hırslarını tüketmek… Öfkelerini boşaltmak… Kendilerine ispat etmek… Kaybetmekten nefret etmek… Heyecana duydukları bağımlılık… Ne sebepten olursa olsun. Aşırı olanların hepsinin bir nedeni mutlaka var.
Soru sorulduğunda, zaman kazanmaya çalışırdım. Şimdi işler değişti. Zaman beni yakalamaya çalışıyor. Biraz daha zaman geçip yaşlandığımda, beni yakalayıp geçecek. O zaman onun peşini bırakacağım. O an geldiğinde, İstesem de yetişemem zaten. Bu gün benim yaptığım, zamanla aramızda oynadığımız tatlı bir yarış. İkimiz de çok eğleniyoruz.
Doymak bilmeyen açlığı ile birlikte yaşardı, o insanlar. Zihinleride bir sensör eksikti belkide. Onlara ” doydun artık, dur, yeter… ” diyen sensör. Karınları değildi aç olan. Bedenleri değildi. Ruhları açtı. Benlikleri, olması gerekenden daha eksikti. Duygusal tatminsizlik girdabına yakalanmış, süreklenmekteydiler.
Eğer bir şeyler sürekli anlamını kaybediyorsa. Bunun nedenini araman gereken yer için. Anlam, insanı kendisindedir. Dışarıdan edinilmez.
Aşırı gerilim ile yüklenmiş insanların, önce gerilimlerini boşaltmalarını sağlamak gerekir. Bastırmaya çalışmanın, hiç bir anlamı yoktur. Akıl vermek, işe yaramaz. Bilgi, anlamsızdır. Deşarj olma sürelerini hızlandırmak mümkündür. Gerilimi arttırarak tabi ki. Tetiklemek, hatırlatmak, uyarmak, sıkıştırmak veya sadece sessizce beklemek. Gerilim bitmeden, yapılacak hiç bir çalışma amacına ulaşamaz.
İnsanlar fikirleri doğru olduğun için değil. Fikir üretebildikleri ve bunu savunabildikleri için takip edilir.
Yanlış bir düşüncenin etrafında yapılanmak, çığ gibi yıkıcı bir etkiye sebep olur. Bu bir lider olabilir. Bu bir düşünce olabilir. Bu bir felsefe olabilir. İnadıklarımız dünyayı şekillendirir. İyi olan da büyür ve önüne geçilmez olur. Kötü olan da zamanla büyür ve önüne geçilmez olur. İnsanlar doğrularından ve yanlışlarından kolaylıkla dönmeyi başaramazlar. Bununda sebebi saçma bir…
Bir insanın ne kadar güçlü veya zayıf olduğunu öğreten yaşam. Aynı insana bunun kesin olmadığını da öğretir. Sanki dalga geçer insanla. Yok öyle değil. İnsanın öğrenme biçimi budur. Çok az insan, duyduklarından gördüklerinden veya düşünerek dersler almayı başarır. Geri kalan çoğunluk sadece başına gelenler ile öğrenmek zorundadır.
Kendimin, kendi varlığında sıkıştığı bir an gelir. Tekrar dönüşme zamanıdır. Neye dönüşeceğimi bilmeden ve sadece sığamadığını bilirken. Beklersin. Kollarını açar, geleni kucaklamayı beklersin. İnsnanın gelişiminde yolculuklar iki şekilde ilerler. Birincisi içe doğru yol almaktır. İkincisi dışa doğru yol almaktır. Her zaman birinci yolculuk, ikincisini mecbur kılar.