Bir şeyler yaparken, kendimiz olarak yaptıklarımız ile egomuz için yaptıklarımız arasında büyük fark var vardır. Bu fark, diğer insanlar tarafından anlaşılır. Hiç kimse, egomuz için yaptıklarımızı izlemek istemez. Çünkü sahte ve kirlidirler.
Suçluluk, utanç ve korku yükleyin ki çocuklarınıza. Onları kendilerini kurtaramayacakları acılara mahkum edin. Mesela, 🕷Sürekli namusa vurgu yapın. Kadın olmanın kirlenmek olduğunu kazıyın zihinlerine. Onları vajinismus hastası yapın böylece. Utanç duymalarını sağlayın, kadın olmalarıyla. Koştura koştura evlensinler aklanmak için ve son hızda anne olsunlar hak ettikleri saygıyı bulmak adına. 🕷Erkekliklerine vurgu yapın. Hani onlardan duyduğunuz…
Bu yaptıkları; 💩Paylaşmak değildir. 💩Dertleşmek değildir. 💩Akıl sormak degildir. 💩Destek almak degildir. 💩Çözüm arayışı değildir. Asla değişmeyecekler, asla yüzleşmeyecekler, asla çözüm aramayacakların…. Tüm agresyonlarını, tüm kirliliklerini, tüm gerilimlerini, tüm kaygılarını, tüm negatiflerini buldukları birisinin üzerine 💩yıkma gayretidir.
Bir yerde okumuştum. Her birimiz hayatımızda en çok gördüğümüz ve birlikte zaman geçirdiğimiz 3 kişinin ortalaması oluruz. Dostlukta el sıkışmaktır. Kucaklaşmaktır. Sırt sıvazlamaktır bazen. Başını yaslayanın, başını okşamaktır. Yeri geldiğinde, onu durdurmak ya da elinden tutup çekip çıkartmaktır. İşte bunu bilirim arkadaş, Tutacaksan eğer elinden ya da uzanacaksan eğer ellerine… Dostunun elleri temiz olacak.
Ayıbını örtmek için Ayıpını örtmeye uğraşmış. Cenabet düşüncelerinin kirliğinde görmüş dünyayı. Utanmış kendinden, aslında. Utanmaktan gebermiş de, ondan sağa sola saldırmış. Bu kadar aç olduğundan utanmış. Bu kadar kirli bir kalbin düzelemeyeceğinden utanmış. Kirli niyetine dokunan ve ortaya çıkartan her şeyden öldüresiye, yok edesiye utanmış. İradesizliğinden utanmış. Utanmaz dediğinden daha utanmaz kirli niyetinden utanmışta, niyetini…
Beklemiş suların kokuşmuşluğu gibi kokuşur, olduğu yerde bekleyen insan. Gelişmelidir, Hareket etmelidir, Üretmelidir, Yaratmalıdır, Yaşatmalıdır… Kendi hayatına odaklanmalıdır. Olduğu yerde duran, kendi tekrarında saran insan da beklemiş su gibi kirlenir. Mukayese eder, hasislenir, kıskanır, hazımsızlaşır, egosuna esir düşer, bencil ve hadsiz olur. Meseleleri kendisinden çıkmış, odağı kendisinden kopmuştur. Başkaları ile meseleleri olur artık. Kendisinde emeği…
İçi güzel bir insan, Kendini ne kadar zorlarsa zorlasın istemsiz olarak güzel gözükür. Tersinin de geçerli olduğu durumlar mevcuttur.
Büyümüş ağaçların karanlığında kaldığı için, ışıktan yoksun kaldığını zannetti. Bu yüzden kesti tüm ormanı. Vakit geceydi, Eğitimi kör, Kalbi de karanlık. Ağaçlar değildi ki ulaşamadığı gündüzün suçlusu. Nefret ona yok et derken. Varolmak için yok etmeyi başarı saydı kendine. Kirli bir varoluştu bu. Kirli bir rekabet, güvensiz saldırganlık, haksız kazanım, adil olmayan başarı. Yükselişi de…
Hayal kurdum inadına. Umut yeşerttim asfaltın üzerinde. Kirli sularda balık yetiştirdim. Çölleri çiçeklerle donattım. Hayal kurdum inadına. İnsanlardan beni anlamalarını bekledim. Bir, yüz, bin kattım. Her katımda bir ben yaşardı. Her ben, sadece kendine bakardı. Hayal kurdum inadına. Kendimi anlamayı bekledim.
Yağmacılar denen bir grup zihin var. Yaratmak, üretmek ve sahibi olduklarıyla gururlanmak onların işi değil. Bunlar, düşüncenin ve insanlığın kanser hücreleri gibi. İstila ettikleri kadar ve alanlarının dışına taşıp, diğer hücrelere hakim olabildikleri ölçüde hayatta kalabiliyor. İnsan evriminin bir kaç alt basamağına sıkışıp kalmış, yağmacı ve istila peşindeki zihinler basit varlık çabalarının sonlarında kendi yok…