Anlamsız bir dünya değil. Biz anlamını kaybetmişiz. Gereksiz bir hayat değil. Biz gereğini yerine getirmemişiz. Zamansız bir geliş değil. Biz zamanı kullanmayı becerememeşiz. Kaybetmiş hissettiğimiz yarışta. Geri çekildiğimiz mücadelede. Yorgun ve umutsuz. Güneş bir kez daha doğuyor, kazananın üstüne. Ve onun gölgesi düşüyor kaybedenin üstüne. Soruyorsun belki kendine. Ne yanlıştı?
Herkes kendisini arıyor. Amaçlar kendini bulmak. Problem şurada, İnsanlar kendilerini olduklarından çok farklı yerlerde arıyor. Hiç gitmedikleri, Hiç olmadıkları, Onlara uygun olup, olmadığını düşünmedikleri. İhtiyaç ve isteklerine karşılık gelip, gelmediğini sorgulamadıkları. Birikim ve kişiliklerine uygun olup, olmadığı…. İnsanlar kendilerini bulmak için değil, kendilerinden kaçmak için yolculuk yapıyor.
Normal ve olağandışı, bu ikisinin arasındaki fark ne? Yani bir şeyin normal olup, olmadığını ne belirliyor? Bakış açısı mı? Sayılar mı? Sınırlar mı? Kanunlar mı? Ahlak mı? İnanç sistemleri mi? Alışkanlıklar mı? Tanımlanmışlık belirliyor. Bir şey tanımlanmış ise; O artık bilindik sınırların içerine girer. Tanımlandığı şekliyle kabul edilir. Bir kez kesin ve keskin tanımlanmış şeylerin…
Yanlış bir düşüncenin etrafında yapılanmak, çığ gibi yıkıcı bir etkiye sebep olur. Bu bir lider olabilir. Bu bir düşünce olabilir. Bu bir felsefe olabilir. İnadıklarımız dünyayı şekillendirir. İyi olan da büyür ve önüne geçilmez olur. Kötü olan da zamanla büyür ve önüne geçilmez olur. İnsanlar doğrularından ve yanlışlarından kolaylıkla dönmeyi başaramazlar. Bununda sebebi saçma bir…
Çok haklı olmak, ama çok çok fazla haklı olmak. En büyük gücü elinde bulundurmak. Aynı zamanda en büyük kaybedişi de elinde bulundurmak. Haksızların mevcut olması etrafta. Ama sende sonsuz haklı olma duygusu bulunması. Haklı – Haksız. Kazanan – Kaybeden. Doğru – Yanlış. Anlamsız ego oyunları hepsi.
Karanlık ruhlar, aydınlık için savaştı. Kötü olanlar da, iyilik için. Doğru ve yanlış arasındaki sınır, ortadan kalktı. Melekler, korunmak için şeytanla anlaştı. Sonuç olarak, bugün yine şeytan kazandı.
Küçük insanların, büyük hayallerinden korkarım. Çünkü onlar çok yıkıcı olurlar. Sindirmediklerinden mi, yetirince hak etmediklerinden mi, niyetlerinden mi bilinmez hayalleri için her şeyi yapmaktan çekinmezler. Bu iyi olanı bile kirli hale getirir. Doğrular dahi yanlış olur.
Benzer benzeri çeker. Niyetler, insanlar, olaylar… İyi ya da kötü… Doğru ya da yanlış… Aynı olmaya gerek yoktur ki. Olabilir görmek, sempati oluşturmak, kabul edilebilir gerekçeler sunmak… Hafifletici nedenler eklemek aslında. Benzemeye başlamak eyleminde bir adım atmak, diğer adımı çağırmaktır sonuçta. Yani sessiz kalmakta suçtur. Neden uydurmakta. Gerekçe bulmakta. Benzemek için aynı olmaya gerek yoktur…
Bir ben mi doğruyum, dedi doğrusal çizgi çembere. Çember cevap verdi. – Bana göre sen doğru değil, teğetsin. 😊😊😊😊 Soru, kime göre? Doğruluk, her zaman doğrusallık değil, kimisine göre. Birisinin doğrusu, herkesin doğrusu demek değil buna göre.
Masumiyet ve temizlik en ender bulunan bulunan değer. Herkes o kadar kirlendi ki çamurlu sularda, yine herkes temizliği ve doğruluğu konuşur oldu. Hasret gittikleri beyaz, beyaz kıyafetleri giymek isteyenlerin ellerinin çamurunda gri oldu. Maskeler artık gizlemiyor renkleri. Gizleyemiyor lekleri… Daha açık griler avuntu oldu, siyahlarla karşılaşınca. Ve insanlar grilerin beyaz olduğu söylentisini dillendirmeye başladı. İnanmak…