Ölümü düşünmeden yaşıyoruz da. Bilmiyor muyuz? Öleceğiz. Biliyoruz ve ölümü yok sayıyor. Sadece yaşamaya çalışıyoruz. Ölmemek için özel bir çaba harcamadan. Ölümden uzak kalmanın yolu, yaşamak. Yok saymak, Görmemek, Düşünmemek, ve En başta, ölmemek.
Korkular edindik ve korkularımızın esiri olduk. Aslında bizim suçumuz da yok. Bütün suç Jaws1,2,3,4 ü çeken ve yayınlayanların. Acı çeken insan acıdan kaçmaya çalışıyor. Ölümlü insan ölümden kaçıyor. Eksikli yaratılmış insan mükemmel olduğunu kanıtlamaya çalışıyor. Eee o zaman korkular olacak. Hem de yaşamaktan, ölesiye korkulacak.
Ne çok insan ağladı o gün o cenazede… – Rahmetli iyi insandı, diye. Ne çok insan ağladı o gün aslında, kendine. Rahmetli iyi insandı, diye diye.
Garip bir rastlantı, hayat… Garip bir rastlantı, ölüm… Tüm gücümüze rağmen etkisiz kaldığımız iki an. Ve ne gariptir ki, bu ikisinin arasında olanların da rastlantı olmasını umuyoruz.
Telefondaki ses, – Ölecekmişim. + Biliyorum aksi hiç bir insan için geçerli değil. – Ölebileceğim söylendi. + Kim söyledi? – Doktorum. + Ne zaman? – Bu sorun 5-20 yıl arasında öldürüyormuş. + Bak dün gece deprem oldu. Bu gün ölmüş olabilirdin. Yarın araba kazası geçirebilirsin. Ben senden daha yaşlıyım ben bir kaç yıl içerisinde ölebilirim.…
Ölümsüz gibi yaşıyoruz. Bilinç bilmek istemiyor ölümlü olduğunu. Bilmekten bile korkuyoruz. Düşünmek bile istemiyor, yokmuş gibi davranmaya çalışıyoruz. Kediler köpekler kuşlar ve diğer hayvanlarımız oluyor. Bir ömrümüzde biri bir yıl, bir diğeri beş yıl yaşıyor. Hadi bilemedin 10-13 yıl… Ve gidiyorlar. Ölümün olduğunu hatırlıyoruz. Doğan her yaşamın, bir de sonu olduğunu defalarca izliyoruz. Belki de…
Anladı ki zaman geldi. Sona hiç bu kadar yakın olmamıştı. Gülümseyemedi… Korku iliklerine işleyerek aklını ondan aldı. Her şey bitecek ve sonlanacaktı. Hiç böyle bir şeyle karşı karşıya kalabileceğine ihtimal vermemişti. Biliyordu elbet, herkes gibi o da bir gün gidecek ve her şey sonlanacaktı ama bu farklıydı. Ensesinde ölümün soğuk nefesini ilk hissettiğinde kanı çekilmiş,…