Ellerinde olanla gidebilen ve kendilerini yeterli hissedebilenlerin yetindikleri hayatları olur. Yetinmeyi anlarım. Mütevazi olmayı da… Ama bu öyle bir şey değildir. Bu yeter sanmaktır. Bu olanla başkalarından önde ve ileride olduğuna inanmaktır. Bu insanların kendine söylediği yalanına, kendisince inanmaktır. Kendi önlerinde kendileri durur insanların. Oldukları ve olabileceklerinin tam arasında dururlar hem de. Ve durdukları yere…
Nasılda mecburuz kendimize. Ve nasılda mecburuz eksik hissettiklerimizi edinmeye. Nasıl bağlıyız sahip olduklarımıza, Ve nasılda bağlıyız sahip olmak istediklerimize. Acılarımızda bundan, Ya sahip olamamaktan… Ya da sahibi olduklarımızı kaybettiğimizden. Sırf bundan eksiklikleri ve kayıpları hak ediyoruz belki de. Kocaman egolarız işin özünde ve sahneye koymaya çalıştığımız mütevazi kimliklerimizde.
Haddi olduğunu aşanlar, Birde, Olduğundan mütevazi ve geride duranlar vardı. Haddini aşanlar, kendinden ileriye beklenmedik şekliyle gidişlerinde ne oldum sananken. Geriye duranlar, gittikleri onca yola rağmen oldukların yerin kapasitelerinin gerisinde olduğuna inananlardı. Yetinip de arttıranlara nazaran, kendini yetersiz ve daha iyi olabilirdim şeklinde görenler eksikmiş gibi durdu. İşte bu yüzden her daim kapasite ve başarım…
5 ileri bir geri vitesli arabasındaki hikayesi anlatıyor. – Attım 6. Vitese, verdim gazı. – Baktım araba 7, yedi diye bağırıyor. Al dedim sana 7… Genelde insanlar böylesi abartılılar. Yerse…. Öyle bir yerleşmiş ki sisteme. Tutarsa…diyenlerle Yerse diyenlerin atıp tuttukları, sallayıp yuvarladıklarının içinde sallan yuvarlan hayatlar yaşamaktan usandık. Tutarlılık güvenilirlik inanırlılık mütevazilik denklik ciddiyet Pek…