Sürekli önde giden bir çalıştırıcı, öğrencisine; 🏃Limittir, 🏃Engeldir, 🏃Takiptir, 🏃Sınırdır, 🏃Gerisinde kalacağı bilincidir, 🏃Hazır olmamışlık duygusudur, … Çocuklarınızın, öğrencilerinizin, sporcularınızın, öğrettiklerinizin, çıraklarınızın, Sizi geçmelerine izin verin. Yoksa hep birilerinin gerisinde kalmaya devam ederler.
Çocuk bir görev değildir. Mecburiyet de değildir. Çocuk sevgi işidir. Sabır, özveri, adanmışlık, emek gerektirir. Anne ve baba olma ehliyeti için sınavdan elli almak diye bir şey de yoktur. Sıfırda alsanız yaparlar insanı. Ama bir de trafiğe çıkında bir bakın sonrasında.
Hayat senin küçük yavrum, diyoruz. Geleceği senin için yapıyorum. Benim için yaşa, benden iyi yaşa, diye ekliyoruz. Bir gün sonrasını inşa edip koca bir ömre güvenle bakmasını salık veriyoruz ya. Biz de inanmıyoruz ki söylediklerimize. Bir dilek bizimki. Bir niyet. Bir umut. Bir ömür bir sonraki ömre adanmadan, Kendine bile yetiremezken. Bir sonrakine verebilecek, bırakabilecek…
Avuçlarını açtığında uçtu. Uçtu ve gitti. Bir daha açmadı o günden sonra avuçlarını. Gitmedi de bu seferde. Avuçlarında, havasızlıktan can verdi. O zaman da… o vazgeçti, avuçlarındaki cesedi tutmaktan. Sevdiğimiz canlıları sahiplenmek adına onların canlılıklarını yok etmek, arzulayacağımız bir sonuç olmaz. Bu sevgililerimiz, eşlerimiz, çocuklarımız, çalışanlarımız, sosyal çevremiz, doğamız, beslediğimiz evcil canlılarımız veya saksı çiçeklerimiz…