Hiç olmamış gibi, orjinalinin aynısı olan eski halimize gelemediğimiz acılar ve olaylar yaşarız.
Yaralanmış olduğumuz yerlerde, dikiş izlerimiz hep kalır.

Her tükeniş, geride yeniden yanacakları bırakmaz.
Eğer yanacak ise bir daha.
Yanan alev sadece kuru öfke olur.
Üstelik ne yanan kibriti, ne de geri kalacak közü olmadan.

Her Anka küllerinden doğmaz.
Kimi zaman küllerinden ejderhalar doğar.
Külleri, toprak olur suya karışır savrulur çoğu zaman.

Yanmamak, yakmamak ne mümkün.
Küllenmek, kül olmamak ne mümkün.
Yaşamak demek, kavrulmak demek,
Yaşamak, yaşamı can ateşiyle yakıp tüketmek demek.
Lakin,
Mesele birazda onu idareli tüketmekte.