Ruhlar ağacından düştü olgunlaşmış insan meyvesi. Koptuğu dalına olan hasretini dindiremedi bir türlü. Dönmekle, kalmak arasında çakıştı. Kalırken kök salmak zorunda kaldı. Köklerinden yükselip, geldiği dala yaklaşmak oldu insanın kendi macerası.
Kimi arşa yükselir Kimi semaya. Yükselmek için toplanır insanlar. Yükselmek için toplanır. Aydınlanır insanlar Aydınlanmak için toplanır. Ve kaldıkları yerden devam eder insanlar Yer çeker Gün kararır Bir gün daha yalanını böyle batırır
Dünyanın çatışından kendine bakan insan kendisinin de aralarında bulunduğu küçüklüğü acizliği ve çaresizliğini görür. Bu yüzden en yukarı çıkmaya çabalar. Tırmanmak, tırmanmak, tırmanmak… Olabildiğince yukarıdan bakmak, aşağıda karınca gibi gözüken insancıklara öylece yukarıdan bakabilmek. Ne kadar yukarıdan bakarsa baksın – yine karınca gibi gözüken bir bedenle karşılaşır- Bu yüzden kanat takmak ve daha yukarıya çıkmak…
İÇSEL YOLCULUKLARA PAYDAŞ OLMANIN NE DEMEK OLDUĞUNUN KENDİ BAŞINA SORGULANMA ÇABASI İçleri pırpır enden, kanatlanmış küçük kalplerin heyecan dolu uçuş deneyimlerini anlatmayı bende isterdim. Bende güzel günleri, güneşli havaları, sevdalı kalplerin umut dolu hikayelerini anlatmak isterdim. Gülücüklerin eksik olmadığı yazılarla pozitif sabahların, romantik gün batımlarının anlatıldığı bir sayfayı yazabilmeyi bende sizin kadar arzulardım. ….. Ki,…
Havai fişekler nasıl yaparlar biliyoruz. Önce barutu sıkışkırırlar, sıkıştırılar. Sonra dar bir hazneye koyarlar. Sonra sıkışmış barutun haznesi kapalı bir hale getiriler. Sonra bir ucundan fitil için küçük bir delik açarlar. Bir an, bir zaman bir gün biri fitile bir kibrit çakar. İşte o an havai fişek ya deliler gibi uçar ya da olduğu yerde…