Hayat geri alma tuşu koymayı unutmuşlar. Tüm sıkıntı bundan oluyor. Diyorlar ya, “Hayat sadece ileriye doğru işleyen, tek yönlü bir yolculuktur” diye. Öyle, Yaptığımız hiç bir şeyi geriye alma şansımız yok. Daha bir ciddiye alın yaptıklarınızı. Hayat geri alma tuşu koymayı unutmuşlar. Tüm sıkıntı bundan oluyor. Diyorlar ya, “Hayat sadece ileriye doğru işleyen, tek yönlü…
Herkes kendisini arıyor. Amaçlar kendini bulmak. Problem şurada, İnsanlar kendilerini olduklarından çok farklı yerlerde arıyor. Hiç gitmedikleri, Hiç olmadıkları, Onlara uygun olup, olmadığını düşünmedikleri. İhtiyaç ve isteklerine karşılık gelip, gelmediğini sorgulamadıkları. Birikim ve kişiliklerine uygun olup, olmadığı…. İnsanlar kendilerini bulmak için değil, kendilerinden kaçmak için yolculuk yapıyor.
Kendimin, kendi varlığında sıkıştığı bir an gelir. Tekrar dönüşme zamanıdır. Neye dönüşeceğimi bilmeden ve sadece sığamadığını bilirken. Beklersin. Kollarını açar, geleni kucaklamayı beklersin. İnsnanın gelişiminde yolculuklar iki şekilde ilerler. Birincisi içe doğru yol almaktır. İkincisi dışa doğru yol almaktır. Her zaman birinci yolculuk, ikincisini mecbur kılar.
Sadece gerçek cesareti olan ve bundan başka hiç bir seçeneği kalmayan kişiler bu yolculuğa çıkar. Geriye kalan herkes bir yerlerde vakit geçirir. Bu yolculuk, kendini bulma yolculuğudur. Bu yolculuk, iç hesaplaşmalardır. Bu yolculuk, tamamlanma gayretidir. Bu yolculuk, yüzleşmelerdir. Hiç kolay değildir. Eğlenceli de değildir. Gözyaşı, ter ve acı ile birlikte yol alır insan. Herkes hayatında…
Son bir gayret, az yolun kaldı. Sık azıcık dişini, son dönemeç. Ha gayret, hepsi bitecek. Derken anlamamışım nasıl bu kadar yol gittiğimi. Yani uzak yerler varılmaz gözükür. Ve hatta gözükmez. Bu da bizim kararlılığımızı zayıflatır. Başaramamaktaki en etkili şey, başaramamak korkusudur. Başarmaya yol ne kadar yakınsa, geri dönüş o kadar zor olur.
Varmak sananlara söyleyin. İş, yol almaktır. Hızlandırılmış hayat seçeneğin olsa eğer. 60 yıl x 365 gün x 12 ay x 30 gün x 60 dakika x 60 saniye ve = 1 saniyede 60 yıllık ömrü tamamlasan. İş mi bu şimdi. Yaşayacaksın arkadaş. Saniye-saniye yol alacaksın. Her saniyesinde sen olacaksın.
Göçleri birlikte, evleri birlikte. Mutlulukları ve hüzünleri birlikte. Gündüzleri, geceleri birlikte geçen dostların, aile bireylerinin, sevgililerin yolları bir nedenden ayrılır kimi zaman. Mecburiyettir bazen ayrılık. Bazen ihtiyaç, Bazen de zamanı gelmiştir sadece. Yine göçler olur, kanat açarsın göklere. Uçarsın yeni sürünle, herkesin uçtuğu o yöne.
Bulut olmak mutlu olmak sanmıştın bir zamanlar. Durmadan rüzgarla savrulmak ve ağlamakmış kaderi anlamıştın o zamanlar. Gitmeler çare olur sanmıştın bir zamanlar. Gidenler rüzgarda savrulur kaderde kavrulur ve yolculuk başladığı yerde son bulur, anlamıştın o zamanlar. Vazgeçen kurtulur sanmıştın bir zamanlar. Ne vazgeçen kurtulur ne vazgeçiren kurtulur anlamıştın o zamanlar. Bulut olsan ve olmasan, Vazgeçsen…
Alıp başımı gidesim gelir. Şapka nereye ben oraya, Dört bir yana gezesim gelir. Gitmek kolayda, geride bıraktıklarımdan ayrılmak… Esas o kısmı bana zor gelir. Gitmek kendimizle, kalmak sevdiklerimizle ilgili ikiye ayrılan yolların kavşağında durmaktır. Bırakıp gidemezken, kalıp özgürleşemezsin. Dayanmaz yüreğin, Şapkanın altında ezilip gidemezsin.
Her bir limanda gemiden birer ikişer inenler oldu. Gemiye hiç binmeyip, el sallayanlar da oldu. Varmak istedikleri yerlere gidenler oldu. Kendimizle uğraşmak ve sonuna kadar devam edebilmek cesaret, risk, inanç, bilinç işidir. Bunlardan biri bile eksikse kaşif olamazsın. Bir ya da bir kaçı eksikse, son durağa varamazsın. Hepsi birden eksikse zaten yola hiç çıkamazsın. ???????