Bazen yeterlilik, Gerekli olanı yapabilme kapasitesinden, farklı bir şeydir. Kesinlikle yapılmaması gerekeni bilmek ve bunu yapmamak da mesleki yeterlilik alanına girer. Özellikle spesifik çalışmalarda şunu gördüm. Bazen hiç bir şey yapamazsınız. Sadece yanında olmanız yeterlidir o kişinin. Tek yapmanız gereken hata yapmamaktır. Dilinizi tutmak. Ego patlamalarınıza dikkat etmek. Hassas olduğu konulara dikkat etmek. Sabırlı olmak.…
Hep bir beklenti. Hedefler ve hayaller değil yalnız dikkat! Bir beklenti… Elinde olmayandan umulan medet. Artık, nasıl bir yetersizlik ve eksiklik hissi ile donatılmış isek. Artık, nerede ve ne zaman güvenimiz yerle bir edilmiş ise. Artık, nasıl bir açlık ve yoksunluk hissetmiş isek. Artık, nasıl kendimize olan inancımızı kaybetmiş isek.
📎Aklımıza her geleni hemen aklımıza geldiği anda eyleme çeviremeyiz. 📎Dilimizin ucuna gelen her sözü, hemen o anda söyleyemeyiz. 📎İstediğimiz her şeyi, hemen olsun diye tutturamayız. 📎Almak istediğimiz herşeyi hemen ve sürekli alamayız. Dürtülerimizi kontrol etmek öğrenmeye mecbur olduğumuz bir beceridir. Sınırlandıramamak, erteleyememek, kontrol edememek ciddi yetersizlik durumudur. Genellikle elimizde olmadan bu durumu yaşarız. Kontrolümüzde değildir.…
Her şeyi bir insan bilemez. Ama her bir şeyi bilen, bir insan mutlaka mevcuttur. Yardım istemek yetersizlik göstergesi değildir.
Suçluluk, utanç ve korku yükleyin ki çocuklarınıza. Onları kendilerini kurtaramayacakları acılara mahkum edin. Mesela, 🕷Sürekli namusa vurgu yapın. Kadın olmanın kirlenmek olduğunu kazıyın zihinlerine. Onları vajinismus hastası yapın böylece. Utanç duymalarını sağlayın, kadın olmalarıyla. Koştura koştura evlensinler aklanmak için ve son hızda anne olsunlar hak ettikleri saygıyı bulmak adına. 🕷Erkekliklerine vurgu yapın. Hani onlardan duyduğunuz…
Doğallığı, mütevaziliği, içtenliği İle gözde olmuşların… Göz doldurmuşluğu / taktire layık oluşları, daha fazlasının sahibi olmayışlarının yanlış anlaşılmasından ibaret. ?Yani üst ve alt limitler aynı. ?Yani mütevazi değil de potansiyelinin zirvesi o kadar. ?Yani doğal olmak değil, doğasının bundan ibaret oluşu göz dolduruyor. ?Yani içten gözükmek değil de, içinde olanın tümü bundan ibaret ve fazlası…
Kuşları sevmeyiz biz. Uçarlar ve giderler. Bizse uçamayız. Bizse gidemeyiz. Bu yüzden uçan kuşları hiç mi hiç sevmeyiz. İple bağlayıp tutamayız onları. Bu yüzden kafeslere koyarız. Kimi yaşayamaz kafeste, sığmaz ya da bizim istediğimiz türden değildir. Vururuz o zaman kuşları biz. Vurur düşürür, pişirir onları yeriz biz. Olmadı mı yaşadıkları yerleri yakar yıkar kül eder…
Ne yapılması gerektiğini bilen, Ama, yapmaya gücü yetmeyen. Ama, çözüm olacağına yeterince inanmayan. Ama, koşulların varlığının izin vermediğini düşünen. Ama, yaptığını zanneden. Ama, bunu başkalarının yapması gerektiğine inanan. Mükemmel insanlarız. Niye bu kadar sık sorun yaşıyoruz anlamıyorum.
Üstün olmak arzusu, kendiliğinden varlığını sürdüren bir dürtü çeşididir. Renginin koyuluğunu Ezilmişlik, yetersizlik, güvensizlik, kızgınlık, rekabetçilik, alacaklı hissetmek gibi pek çok duygu belirler. Ne kadar koyu ve kıvamlı olursa. Bir o kadar sert ve tatminsiz olarak varlığını sürdürme eğilimi sergiler. Kıvamın koyuluğu renginin yumuşaklığı ona eklenecek sevgi, kabul vb’leri ile açılmaz. Rengini ve sertliğini açmanın…
Eline batan kıymıkmış gibi… Ruhuna acı veren yongayı arıyor. “Çek çıkart, bitsin bu eziyet” diyor. Yaşarken yontulmuş benliğindeki bir kıymıkta, içindeki derin boşluğu açıklamak istiyor. Yetersiz kalan çözümler, onların yanlışlığından değil. Eksikliğinden, atımların kısa düşüşünden, yeterince zaman harcanmayışından, denenmeyeninden, kolayını bekleyişten, tek yönlü bakışından, tamamlayıcılarından vazgeçişten, inanmayıştan, … Hepsinden öte doğru niyetlerle yola çıkamayıştan. İşte…