Neden çok yazı yazıyorsun? Diye soran bir kişiye; Ben de şöyle diyorum. – Yazabiliyorum, yazmayı seviyorum. Sonra soruyorum. Okumayı mı sevmiyor musun? Çok yazanı mı? Her şeyi en iyi bildiğin düşüncesinde misin? Yoksa merakın mı az? Eğer birisine cevabın “evet” ise. Bırak ve bir daha okuma. Yok eğer, cevabın “Yazıları beğenmiyorum” ise. Bırak ve bir…
Eskiden tüm hayatlar zor yaşanırmış. İnsanlar mecburen dayanıklı olmaya mecbur olurmuş. Koşullara uyum sağlamak ve entegre olmak, oldukça sıradanmış o zamanlar. Şimdi, o kadar basit değil. İnsanlar değişime direnç geliştirdi. Sebebi de basit. Dayanıksız olmaları ve artık kolay uyum sağlama yeteneklerinin olmayışı. O yüzden günümüzde değişimler keskin olmaz. Fark etmeden yumuşak geçişlerle insanlar değiştirilir. Çünkü,…
Haydi unutulmaz aşklardan bahsedelim. Bir iki, bilemedin 5-10. Sayacak olsak hepsini, sayılır. Gerisi ya unutulur ya da sadece yaşanır.
O diyor ki bana; – Kötü hatıralarım var. Soruyorum? – İyi hatırların yok mu? Var, diyor. Her şey normal gözüküyor. O zaman sorun ne? 🙂 – Bir gün bunları unutmaktan korkuyorum.
Yaşama, ister aşağıdan bak. İsterse de yukarıdan bak. O değişmez. Olduğu gibi devam eder. Ama sen durduğun ve olduğun yere alışırsın.
Kendin olarak saygın olamıyor isen. O zaman, saygın bir şemsiyenin altına sığınırsın. Yine de saygın olmazsın. Şemsiye saygındır. Sen de, sığıntı.
Sezgisel algı, Biliyor olmak halinin, yoktan varoluşu gibi. İnsan hissediyor onu. Ama akıl bildikleriyle, İnsan yaşadıklarıyla tanımlıyor. Hiç görmediğin bir yeri, anlatamamak gibi. Hiç hissetmediğin bir duyguyu, anlayamamak gibi. İşin en kötüsü de ne biliyor musunuz? Tüm insanlar, içlerinde gizlenmiş olanların açıkça görülmesinden nefret eder. İnsanlar, sırları ile yaşamak ister. Yine insanlar, anlaşılmaz olamaktan gizli…
Hikaye olsun… Sevgi ağacı dikmişler birlikte. Kadın onu sulamış. Adam çapalamış. Bu ağacın meyvesi, çocuklar olmuş. Sevgi tek kişilik bir eylem sanılsa da, değildir. Birlikte bir eylemdir. Tek hissedilir. Çiftlerle birlikte yaşanır.
Hep deriz ya; Zenginliğimizi belirleyen, sahip olduklarımız değildir. İhtiyaç duyduklarımızdır. İşte bu yüzde, çoğu şey sahip olunması mecburmuş gibi sunulur. ” Herkeste var, siz de yok mu?” ” En yüksek teknoloji, geride kalmayın” ” Siz en iyisine layıksınız” ” Kendinize değer verin ve önceliklerinizden vazgeçmeyin ” ” Geriye dönüp baktığınızda çok üzüleceksiniz, kendinize layık görmedikleriniz…
Dünyadaki insanlar iyiler ve kötüler olarak ayrılmaz. Bunlar mevcutların en kücük yüzdesidir. En büyük kısmını; Kötülük yapanlar, hem de iyi oldukları halde. İyilik yapanlar, hem de kötü oldukları halde. Bir de herşeye karşı, umursamaz insanlardan oluşturur. Aslına bakarsanız, gruplarla tanımlamak imkansızdır insanları. Güvende hissetmek ve sırtını dayamak istedikleriniz, genellikle sandığınız kişiler değildir. Aslında kendi başınasınızdır.