Küçük insanların, büyük hayallerinden korkarım. Çünkü onlar çok yıkıcı olurlar. Sindirmediklerinden mi, yetirince hak etmediklerinden mi, niyetlerinden mi bilinmez hayalleri için her şeyi yapmaktan çekinmezler. Bu iyi olanı bile kirli hale getirir. Doğrular dahi yanlış olur.
Evlat, öyle bir şeydir ki. Eşşek de olsa sevilir. Hatalarını, eksiklerini, yanlışlarını ve zayıflıklarını görmek istemeyiz. Görmezden gelmeyi dileriz. Biliriz artı ve eksilerini. Onları iyi ve kötü tüm yanlarıyla sonsuz kabul ederiz. İşte bu kabul onları tam yapar, tamamlanma gücüne bağlı kılar. Kabulün gücünü azımsamayın. Eksikliğini de sakın azımsamayın.
Avucuna doldur bütün taşları, At birer birer onları. Biter mi, biter. Mantık bu ya… Yap yanlışları, Yap hataları, Yaşat kendine tüm kayıpları… Sonra birer birer, – kabullen – affet – özür dile – çözümle onları … Biter mi, bitmez. İnsan bu, Geçmişinden bağımsız yoluna devam etmez.
Onlardan kusursuz olmalarını bekliyoruz ya. Yanlışlar yapıyorlar, kusurlu tavırlarıyla bize bir şeyler yaşatıyorlar ya. Hani eksik bıraktıkları oluyor. Bir de ısrarla düzeltmedikleri. Bu da yapılır mı, bunu nasıl yaptı diyoruz bir zaman sonra. Anne babalarımız, aile bireylerimiz, kardeşlerimiz, eşlerimiz, arkadaşlarımız dan bekliyoruz. Özenmelerini istiyoruz; Kendilerine kimliklerine yaklaşımlarına ilişkilerine ve yakın olduklarına, bizlere. Bunu istisnasız ve…
Yapılabilecek tüm hataları. Ben yaptım, Sırf Başkası yapmasın diye. Düşülebilecek tüm tuzaklara. Ben düştüm, Sırf Başkası düşmesin diye. Çekilebilecek tüm acıları, Bir ben çektim, Sırf Başkası çekmesin diye. Hep kaybettim. Sırf, Başkaları kazansın diye. Bir ben, kendimi feda ettim. Sırf Benden başka herkes, Bundan bir ders alsın diye…