Nefes alalım. Ciğerlerimizin en ücra köşesine kadar hava dolduralım. Sonra onu sonuna kadar boşaltalım. Hepsi bittiğinde, anlayacağız. İçimize ne kadar çok hava aldığımızın bir önemi yok. Tek önemli olan şey, devam edebiliyor olmak. Almak ve vermek. Bunu, durmadan sürdürebilmek. Yani dostum, yola devam edebilmek. Yaşamak dediğimiz bu değil mi? Devam edebiliyor olmak.
Yeterlilik duygusunda hapis kalmışlara ithaf olunur ki. Vermek kavramı, alıcısıyla değer bulur. Bilgi, sevgi, yardım, destek, özveri, yakınlık… Alıcının; 🐥ihtiyacı 🐥potansiyeli 🐥kapasitesi 🐥isteği 🐥talebi 🐥kabul gücü 🐥hazmı 🐥… Yoksa verdiğinizin ne kadar değerli olduğunun hiç bir anlamı ve değeri olmaz. Hani derler ya, ” Ne söylediğim değil, karşındakinin ne kadarını anladığı önemlidir” Radyoların anteni yoksa…