Hikaye bu ya, Mutlu olmanın kahkaha atmanın ayıp olduğu toplumlar varmış. Çılgınca eğlenen insanları görmek öfkeyle karşılanırmış. Yüksek sesle gelen her kahkaha susturulup kınanırmış Tahammül göstermezmiş onlara kimse. Yaramazlık, arsızlık, terbiyesizlik, saygısızlık sanılırmış o kültürde gülmek. Acıları olanlara, nispet kabul edilirmiş. Kimsenin acıları olanların acılarını hafifletmeye harcamadığı gayretin yerine, Onlar görüp de üzülmesin diye, mutlu…
Masallar ülkesinde iyiler kazanır. Kahramanların sonları mutlu olurdu. Derken büyüdük. O andan sonra artık, Hiç bir şey masal tadında olmadı.
Tadında bırak, Doyumsuzluk gösterdiğin her anın için, Doyumun zirvesinde tutmaya zorlayıp da işe yarar sandığın her çabanın, Tadından düşüşü hızlandıracağını öğrenemediysen de, Yine de sen tadında bırak. Tadında bırak ki tadına kaçmasın. Ağzın acımasın, bir de fazladan kaçan hazımsızlık yapmasın. En iyisi mi sen tadında bırak. Güzel, keyifli, doyulmaz belki. Haklısın… Yine de sen tadında…