Sessiz ol, Duymasınlar… Görmesinler… Sessiz ol, Sormasınlar… Yormasınlar… Varsın sevmesin, saymasınlar. İlişme kimseye. Sessiz ol… Sensiz ol, Benim, deme sakın. Ben bilirim diye çıkma ortaya. Sessiz ol… Batma göze, Bulaşma çamura, Karışma onlara, Sessiz ol, Sensiz ol… Olma gerekirse, Ruh ol, ruhsuz ol, Beyaz ol, karda iz gösterme. Siyah ol, gece de renk verme. Gözükmez…
İnsanları kırmak kolaydır da. Kırılanı onarmak zordur. Moralimiz, dikkatimiz ve sabrımız olmayabilir kimi zamanlarda. İşte öyle zamanlardır ki, gücendiririz yakınımızdakileri. Uzaklaşmamanın ve uzak durun dememenin istemsiz bedelidir bu. Her insan yalıtılmış zamana ihtiyaç duyar. Kendi ile baş-başa kalıp kendini toplayacak aralığa ihtiyaç duyar. Bunları özerk zamanlar, özel alanlar, kafayı dinlemek, sessizlik ihtiyacı isimlerini takarak kullanabiliriz.…
Söylenecek çok şey varken, susarsın ya. Sözün, geçmediğinden. Söylenecekler, söylemekle bitmediğinden. Konuşmanın zamanı çoktan geçtiğinden. Kelimelerinin tesir etmediğini çoktan fark ettiğinden… Susarsın. Yoksa sözün gümüş, sukutun altın olduğundan değildir suskunluğun. Umudunu yitirdiğinden gerek duymazsın da, işte ondan susarsın.
Rahatla, Hafifleyerek kendini yalın boşluğa bırak. Gör ve izle. Dinle, Havasız boş ve bomboş boşluğun içinde. Telaşında, görmeye fırsatın olmayanı keşfet. Unuttuklarını hatırla, Bilmeye ve bulmaya fırsat bulamadıklarını ayıkla, Sessizlik ve boşluğun içinde belirsizin netliğine uzan. Uzaklaştıkça, yaklaştığın anı bekle. Cevaplar olmayabilir, ya sorular. Buldukların olmayabilir, ya bulman gerekenler. Gördüklerin olmayabilir, ya görmen gerekenler. Yaptıkların…
Anlattı kendi, sustum… Beni anlattı sonra, sustum…. Hayatın nasıl olduğunu anlattı, sustum…. Hayatımın nasıl olması gerektiğini anlattı en son… Susamadım! Bu benim hayatım, deyiverdim.