Gül veren elde gülün kokusu kalır ya. Gülümseyen yüzde de mutluluğun izleri kalır işte. Gülmeyi-gülümsemeyi unuttuğumuz gün, bir başkasına veremediğimiz mutluluğun kendisine sahibi olmakta da zorlanırız. Paylaşılan iyi duygular azalmaz. Tam tersi çoğalır. Yeniden üretmek ve kendine canlılık vermek için, her verilen için … Yerine bir yenisi, bir canlısı konulur. Sadece sahte olduğunda ve içten…
Devasal büyüklükteki kocaman şehrin tam ortasındaki büyük boşluk, ot bitmemiş geniş bir alan. Tam ortasında duran bir tek insan. Issızlıkla, kalabalığın birleştiği derin yalnızlık. Milyonlarla çevrilmiş boz toprakta kurumuş bir tek çiçek. Sulamak için gelecek yüzlerin yanında, onu ezip geçecek binlerin korkusunun arasında durmakta. Güneşin sıcağında, rüzgarın keskinliğine ve yalnızlığın boşluğunda tükenmekte. O tam olarak…
Çıkar yol bulamadığında, Çıkan yolu ıska geçtiğinde, Çıkışın son sapağını kaçırdığında, Kestirme yolların çıkmazlarında tıkandığında, Navigasyonunun yol gözüken yönünde ekin tarlasının önünde durduğunda, Biten telefon şarjında, adreslerin telefonunda kaldığı anında. Gözlerin birini arar. Birine sormak, yolunu bulmak ihtiyaç olur. Danışman böyle bir şeydir. Orda durup ilerden sağa dönersen çarşıya, sola dönersen karşıya geçersin, diyen birisidir…