Basit yazayım diyorum, sıradan hedef kelimeler bildik cümleler ve tanıdık kalıplarla. Olmuyor, başladıktan sonrasında ellerim ele geçiriliyor. Aklım kontrol edilip bu garip yazılar yazdırılıyor. İlham ele geçirip bana istediğini yaptırıyor. Ele geçirilmiş olmak, fikri korkutucu. Ele geçirildiği düşüncesindeki yetersizlik rencide edici. Yeteneksiz, bilgisiz, görüş sahibi olmayan, sadece kendini ele geçiren ilhamın oyuncağı olarak yazdığını kabullenmek…
Yoluna koymaya çalışıyoruz ama bir türlü olmuyor. Ters giden şeyler, bize bir türlü izin vermiyor. Belki de yolu bu değildir diyoruz. Belki de bu yolda olmamam lazım, bu yolu izlememeliyim diyoruz. Bir mesaj mı var olmayanda diye de düşünmeden edemiyoruz. Cevap ne, hangisi geçerli? Kaderin oyunuyla, kaderi yazmak arasında gidip gelirken…. Tabi bu söylediğim düşünen…
“Bittiğinin üzerinden tam bir yıl geçti. Bundan da öncesinde, yıldan da öncesinde, yılmak üzere olduğun günler hatrımdan geçti. Olmuyor, olmayacak, olmayacak mı ? Değişmiyor değişmeyecek, değişmeyecek mi? diyerek sorguladığım kendimle, peşini bırakmadan adımladığım aylar geçti. Üzerinde tam bir yıl geçti. Bu gün mümkün olduğunu. Bu gün gerçek olduğunu. İşte bu gün olması gerekenin tam olarak…