Sorumluluk alabilmek. Yetişkin olma ölçütlerinden birisi de bu. Haydi bunun üzerinde biraz duralım. Korunmaya ve bakıma muhtaç geldiğimiz dünyada. Bir sonraki aşamamız, kendimize yeter düzey gelmek. Onun da bir sonrası, koruyabilecek, bakabilecek güce varmak. Yani sorumluluk alma limitimiz. Gücümüze ve yeterliliğimize bağlı. Öncelikle kendimize yeterli olmamıza. Sonrasında da, başkalarına destek olabilecek güce gelmeye. Bir nevi…
Yardımcı olabilir miyim? Dediğinde bazı insanlar bunu yanlış anlarlar. Sanarlar ki, hayatlarının tüm alacaklarını sizden tahsil edeceklerdir. Her sorduklarına cevap alacaklar, Her istediklerine karşılık bulacaklardır. Bazen ve bazı insanlara, az da olsa, alan açtığınızda; – sınırlarınızın olduğunu, – prensiplerinizin olabileceğini, – açılan alanların doldurabilecekleri kısmının genel saygı kuralları kapsamından fazlası olamayacağını, anlamazlar. Bunlar ihlalci insanlardır.…
Birisi yaşam alanınıza tecavüz edip, bir de hadsiz davranışına saygı beklediğinde ne olduğunu bir anda anlayamazsınız. Arsız benlik, hakkı olanla olmayanı birbirinden ayırmaksızın orada durup kendi için saygı talep etmektedir. Yavuz hırsız, ev sahibine baskın çıkmaktadır. Öfkelenirsiniz. Derdinizi anlatamayacağınızı, daha doğrusu anlatsanız bile karşınızda duranın anlayamayacağını bilir ve çılgınca öfkelenirsiniz. Saygı bekler, saygısız. Çıldırırsınız. Haksız…
Dün ay tutulması vardı. Etkiliyor insanları sanırım. Kaygılı, gergin, öfkeli kılıyor sanki. O bir şey değilde, Sürekli tutulmuş insanlar var. Onlar aydan daha pis etkiliyor insanları. Öyle tutulup kalıyorsun. Bu, insan tutulmasına tutulmuş insan git-geli. 😀
Kararmış geçmişin gölgesinde. Saklanmakta ağaçların izbesinde. Ayın eksik ışığını az bulur. Güneşin parlaklığında kör olur. Karanlıkta yaşar. Karanlığından beslenir. Geçmişten getirdiği mazeret ağaçlarının tamda altında saklanır.
Hep birileri ve birilerinin yaptıkları gibi düşünürdü yaşadıklarını. Bu yüzden sürekli öfkeli, haksızlığa uğramış, kullanılmış hissetti. Şehirler inşa etti. Yaşayan insanlara kızdı. Gökdelenler yaptı, altyapıdan yakındı. Yollar yaptı, eskitenlere kızdı. Hayatında olan ve katılanlarla çatıştı. Kendi hayatıydı yaşadığı. Yaşadığı hayatı için hep birileriyle çarpıştı. Acıdan beslenmek, çatışmayla çözümlemek… İnsanlar, koşullar mükemmel değildi ki. Hatta, hep…
Agresifim… Yarama basana, hiç acımam. Agresifim… Sinirlendirilmeye, hiç gelemem.. Agresifim… Olay çıkartmaya yer ararım, Ben olaylardan ve sorunlardan beslenirim. Agresifim dedim ya üstelemeyin, sabrım yok . Bunu fark etmeyişinize dahi tahammül edemem. Neden mi agresifim? – Bir kez söyleyeceğim. iyi dinleyin. – Bu, öğrendiğim bir güç kullanımı, üstünlük aracı, – Bu, eskilerden bir yerlerden işe…
Kızgınlığını kontrol edemez, peşinden öfkesi de çığırından çıkar. Çok yaralanmıştır insanların pek çoğu. Pek çoğu gereğinden fazla kırgınlık yaşamıştır kısacık hayatlarında. Tükenmiştir tüm tahammül güçleri ve ellerindeki sabır duyguları. Zemberekler kırık, frenler boşalmış, hissedilenlerse tutulamazdır artık içlerinde. Bir onlar mı kırılmıştır. Öyle olmamıştır muhtemelen ama bu önemlide değildir. Onlar yaydan çıkmış oktur. Ve o yayadan…
Mecbursun diye düşünür… Böyle hisseder kimisi, bir başkası için. Mecbur hissederek yaşamış birisinin, başkalarının mecbur olmadan yaşayabilmesine tahammül etmesi zordur. Diğeri mecbur hissetmez. Seçmiştir, seçimidir. Hiçbir şekilde mecbur değildir, hiç de olmamıştır… Bunu anlayamaz. Sadece istediğinden yapan, mecbursun cümlesine anlam veremez. İhlal ettiğinden habersiz, mecburiyet düşüncesine tutunan böylece öfkelenir. Haksızlığa uğramış, saldırılmış, aşağılanmış, dışlanmış hisseder.…
O gün, ertesi gün için bayan X ile yapacağımız tekrar randevunun teyit edilmesi için kendini arayarak Randevu teyidini vermesini rica ettim. Bir hafta öncesiydi, – Her çalışmanın bitiminde yaptığım gibi, “haftaya aynı gün aynı saatte görüşmek üzere” diyememiştim. Randevu gününden bir gün öncesi, -Bayan X ‘i o gün elim aramaya gitmediği halde, kendimi zorlayarak aramıştım.…