İnsan, hep bir mucize aramış. Esas mucizenin kendisi olduğunu, hiç bir zaman anlamamış. Büyülü güçler, mucize ve sihirlerle dolu hayal dünyasında yaşarken. En büyük sihrin, kendisine verilen bu hayatın olduğunu küçümsemiş. Ve o sahibi olduğu hayatı, bir gün elinden alınarak cezalandırılmış.
Sıkıştığını hissediyor, boğuluyor ve soluk almakta zorlanıyorsan. Yaşantında sana ait olmayan çok fazla şey var demektir. “Sen ne yapıyorsun ki ” sorusunun ardında. “Yüklendiğin sayısız angaryanın, hiç birisi listelenmeye değmez. ” vardır. Doğrudur da aslında. Hiç birinin kayda değer bir anlamı yoktur. Tamamı detay, tamamlayıcı ve gereksizdir. Tüm gayretleri, anlamsız. Sonuçları, kayda değmez hale getirir.…
Anlamsız bir dünya değil. Biz anlamını kaybetmişiz. Gereksiz bir hayat değil. Biz gereğini yerine getirmemişiz. Zamansız bir geliş değil. Biz zamanı kullanmayı becerememeşiz. Kaybetmiş hissettiğimiz yarışta. Geri çekildiğimiz mücadelede. Yorgun ve umutsuz. Güneş bir kez daha doğuyor, kazananın üstüne. Ve onun gölgesi düşüyor kaybedenin üstüne. Soruyorsun belki kendine. Ne yanlıştı?
Hafif hasarlı ve ağır hasırlı geçmişler var. Yaraları sarılmış olsa da, derinlere gömülmüş acıları var. Unutulmuşların korkuları. Hatırlananların utançları. Özlenenlerin yoksunluğu. Kızgınlıkların birikmişi. Kim tamir edebilir ki onları? Kimse… İnancı yok insanların.
Yağmuru izliyorum. Kaçan insanlar var. Kaçmakta. Saklanan insanları izliyorum. Saklanıyorlar yağmurdan. Nefesini tutar gibi. İzleyen insanlar var. Tıpkı benim gibi. Ve Islanmakta olanlar var. Yağmurun altında. Hayatta böyle değil mi? İzleyen, saklanan, kaçan ve içinde olan…
Neden, Yağmurlu havalarda bir yalnızlık kaplar insanın içini. Neden, Tutulmamış matemleri hatırlatır bize. Neden, Üşür hep insan ve sıcak bir bardak sıcak çaya veya kahveye sarılır. Neden, Kendini elektrik telinde ıslanmış ve titreyen bir kuş gibi hisseder. Neden, tutulmamış matemler soğuk yağmurlar gibi üşütür insanın içini.
Bir keresinde, bir güvercinin hayatını kurtarmıştım. O gitti ve bir daha geri gelemdi. Bir başkasında bir serçenin hayatını kurtarmıştım. O gitti ve geri gelmedi. Birçok kez… Gittiler ve geri gelmediler. Yardım etmenin doğası budur. Bırakırsın ve gider.
Kirli düşünceleri ile kuşatılmış azıcık iyiliğini, kendi yüzüne yansıttı. İnsanlar onu bu maske ile tanırdı. Derin bir huzur, büyük bir barış, sonsuz gözüken anlayış. Onun zihninin içindeki savaşlardan, karanlık korkulardan hiç kimsenin haberi bile yoktu. Büyük karanlığın kuşattığı, iyilik. O büyük iyi gözükme mücadelesi. Ve sırf bu mücadelelerin hatırana, yapılabilecek kötülüğün önemsiz olması. İyilik için…
İlahi bir denge vardır bu evrende. Mevcut düzendeki payın ve sınırın önemlidir. Payına düşeni yapmazsan, Ya da sınırını aşarsan. O zaman denge sistemini, ve onun koruyucu ve düzenleyici kuralları tetiklersin. Sistem kuralları, bazen basittir. Bazen de inanılmaz iç içe ve bağımsız değişkenler ile yenilenen dizilimler içerir. Algıladığımızdan daha farklı şekilde;Doğru yanlış, iyi kötü… insani yargıların…
Hemen-hemen her şeyin nasıl yapılacağını çok iyi bilirsin kendi alanında. Mesele bunların hepsini yapmaya sabrın yeter mi? İnsan ile çalışmak, tam bir sabır sınavıdır. Ya uzak kalırsın ya da yıpranırsın. Bu ikisinin arasında bir başka yol bulman gerekir. Başka mı ne yapılabilir? – Kişisel bütünlük geliştirilebilir. – Kendi sorgularımız tamamlanabilir. – Meditasyon ve diğer yenilenme…