İddialı olmayacaksın arkadaş. İddia etmeyeceksin abartarak. Gel demeyeceksin herkese. “Ne olursan ol gel” demeyeceksin öyle boş keseden. Sanmayacaksın öyle kendini Mevlana. Bir tek sensin ve herkesten yalnızca bir tane. Kendin olacaksın ve kendinle anılacaksın. Huyunla huysuzluğunla. Olduğun ve olmadığınla. Saçma diyecekler belki sana. Diyojen gibi ayyaş bir deli zannedecekler belki seni. Sokrates gibi bilmek isteyeceksin,…
Kendin gibi misin? Yoksa hiç mi düşünmedin? Geldiği gibi mi karşıladın günleri ve hayatı? Hani derler ya, “Sen olsan ne yapardın? Bir daha dünyaya gelsen nasıl yaşardın? Nasıl olmuş olmasını dilerdin?” Bu sorulara verilecek bir cevabın varsa eğer, kendin gibi olamamışsın demektir bu hayatında. Artık bir daha ki sefere inşallah.
Ermiş kişi olmak istemez misin? Diye sordular. – o kolay, dedim. – hele bir, kişi olayım. Kendim gibi olmayı başarayım. – gerisi kolay, dedim ??????
Ruhu önce yükseldi, çok yükseğe çıktı ve yüksekte kendisiyle karşılaştı. Hah, seni arıyordum, dedi gördüğü kendine. Kendini bulmuş kendi, konuştu ona. Beni burada arayana, kendin gibi olaydın hayatında. Sahipleneydin kendini. Hazırlanaydın kendine. Özeneydin ve ciddiye alaydın kendini. Kendin olaydında dünya da, kendini kaybetmeyeydin. Kendini bulmak için buralara kadar koşup da gelmeyeydin aslında. Şimdi var git…
Mavi bir balık olsan. Mavi bir balık olursun. Yani, kendin olmak diğer her şeyden daha iyidir.
Üretmek ve faydalı olmak düşüncesi öyle bir şeydir ki. Önce kendin için, Sonra aile için, Sonra çevren, kasaban, şehrin için, Sonra ülken için, Sonra da herkes ve her şey için üretmek istersin. Faydalı olmak, anlamlı olmaktır. Üretken olmak, yararlı olmaktır. Çöp olmadan yaşamak, bunu yapabiliyor olmaktır.
Bulut olmak mutlu olmak sanmıştın bir zamanlar. Durmadan rüzgarla savrulmak ve ağlamakmış kaderi anlamıştın o zamanlar. Gitmeler çare olur sanmıştın bir zamanlar. Gidenler rüzgarda savrulur kaderde kavrulur ve yolculuk başladığı yerde son bulur, anlamıştın o zamanlar. Vazgeçen kurtulur sanmıştın bir zamanlar. Ne vazgeçen kurtulur ne vazgeçiren kurtulur anlamıştın o zamanlar. Bulut olsan ve olmasan, Vazgeçsen…
Ilımlı ve sakin kalamazsın ki. Yumuşak köşeli, hassas duygulu ve zarif bir insan olamazsın ki. İzin vermezler. İzin almazlar. Seni saymazlar. Ve sen üzülürsün, Ve sen kırılırsın, Ve sen değişirsin istemeden. Zordur fırtınalı hayatların kıtısın da fidan olmak. Eğilirsin, bükülürsün ve kırılmamak için sertleşip katılaşırsın. Kalamazsın, olamazsın… Doğrusu bu olsa da, sen sen olarak yaşayamazsın.
İki farklı şey var, İkisinin arasında kocaman bir fark var…. 🙂 Bu fark, kim olduğumuzu bulmakla ve yerleştiğimiz kimlik alanını görmek arasında. Biri kişinin özünde sahibi olduğu ve kendi varlığından gelen kimliği. Diğeri kişinin kimlik algısı ve ne üzerinde kimlik bulduğu. Biraz daha basitleştireyim. Ayşe ile Ayşe öğretmen arasında, Müdürüm ile Aydın Tedi… arasında, Anne…
Canım hayal dünyam. Seni ihmal ettim, biliyorum. Çok zaman oldu onu da biliyorum, gelemedim ziyaretine. Sohbet etmedim seninle. Anla işte, iş güç. Günlük koşturmam. Dünya işleri bırakmadı peşimi. Geçtim kendimden, geçtim seninle mutlu geçirdiğim süreden. Sürüklendim gittim işte be canım hayal dünyam. Kusuruma bakma artık. Şimdi burdayım bak. Seninleyim. Özledim sohbetini. Özledim sesini. Özledim be…