İçim acıyordu… ben ona acımadım. Canım yanıyordu… ben onu dinlemedim. Değer mi vermedim kendime ne? Küstü bana… Küstü kendine… Küstü hayata… İşte o gün bu gündür yalnızım. Kendimle temelli ayrıyım. 🔫🔫🔫🔫🔫🔫 Hani derler ya Kendini bul, Kendini tanı, İçine dön, İç huzuru, Kendinle barış. O olmaz işte. Çünkü; Küs insanlar konuşmaz.
Yalanım varsa ne olayım bende bilemedim. Çünkü bende her insan gibi yalan söylüyorum. Bazen utanıyorum kendimden, bazen utanmıyorum. Bazen farkediyorum söylerken, bazen etmiyorum. Bu arada hepinizi çok seviyorum.
Bizi, – birbirinden sorunlu yakınlıklara – karman karışık bırakan ilişkilerin olduğu yerlere kadar, kim getirip bırakır ve gider? Kim ki, – Çekmekte olduğumuz acılardan mesuldür. – Katlandıklarımızın sebebidir. – Bize bunu hak, bize bunu reva görmüştür. Bunu mu, – Hak etmişizdir. – İstemişizdir. – Beklemişizdir. – Çağırmış ve dilemişizdir. Bu mudur, – Kaderimiz. – Olabileceğimiz.…
Üstüme devrilmiş cesedi kenara itmekte zorlanan kendim güçsüz düştü. Bir külçe kadar ağır bedenin ağırlığından ezilmiş kendimi sıyırmak istedim, nefesim yetmedi. Tüm ağırlığında çullandı üzerime. Etten, kemikten mengeyle sıkıştırıldım. Kımıldamaya çalıştım, kurtulmaya çalıştım, taşımaya çalıştım…. Ruhumu ezen bedenimle yaşamaya çalıştım. ******** Bir virüs gibi sindi üstüme. Çekmeye çevirmeye beni yönetmeye çalıştı. Küçümsedi sınırlarımı, Küçümsedi geçici…