Yapmadıklarımızı başkalarından bekleyip, Vermediklerimizi başkasında isteyip, Olanları da kadere yükleyip yaşamaya devam ediyoruz. Çaresizliğin verdiği hadsizlik ile yetememeye duyulan korkuya, biraz bencillik, biraz umursamazlık ekledik mi… Akılcılığın kapağını sıkıca, düşünce çıkmayacak gibi de kapattık mı hayata pişmeye hazırız demektir. Dememiz şudur ki, İsteklerimizi gerçekleştirmek yerine başkalarından beklemek durumu bu yazı kadar saçma bir hayatı bize…
Kader, Bir mecburiyetse eğer. Vardır bir bildiği. Yine ben derim ki, Herşeyi kadere yüklemek de doğru değil. Olacak iş var, olmayacak iş var. Oluru var, olmazı var. Hepsinin bizden kaynaklanan nedenleri, bir de onları mecbur kılan gerekçeleri var. Diyorum ki aslında, hep mi kaderin masum insanlara kastı ve bitmek bilmeyen zulmü mü var?
En kötü şıkları sıralarlar… İstisnai durumları anlatırlar… Başımıza gelebilecekler hakkında bilgi verirler… Sonrada başlarına gelmişlerin hikayelerini anlatır, resimlerini gösterirler… Ölümü gösterip hasatlığa razı ederler sonunda. En basit ve çoğunlukla işe yarayan bir manipülasyon tekniğidir bu. Peki bizler kendimize bu tekniği nasıl uygularız? Bahaneler üreterek tabi ki , Korkular üreterek tabi ki , Kaygılar üreterek tabi…
Geçmiş yaşamlar tabiri parapsikolojik bir konudur. Pek çok insan bu konu ile ilgilenmiş ilgi duymuştur. Herkesin bir fikri herkesin bir inancı mevcuttur bu konuda bu konudaki bir kaç görüşümden bahsetmek istiyorum. Ortaya konulan rasyonel bir yaklaşımdır ve diğer herkesin kendi inancı ve tecrübeleri çerçevesinde değerlendireceği bir konudur. – Kuantum teorilerinde belirtilen yaklaşımların bazıları şöyledir. Zaman…
Adam demiş, Çocuk demiş, Ev demiş… Aş demiş, İş demiş, Gel benimle uğraş demiş… Bil demiş, Konuştuğun kim unutma, eş demiş. Say demiş, Güven demiş, Sev demiş de , bunları hep bil demiş. Eş olmak, eşli olmak, evli olmak bunlar yoksa peki ne?, demiş… Bir yastık uzatmış, Bir yastıkta uzanmış. Birlikte bir ömürce yol almış.…
Sanki herkesin, başından aşağıya papatya yaprakları yağıyor. Onunsa, üstünde kara bulutlar geziyor gibiydi. Herkesin üzerinde, melekler kanat çırparak saçlarını havalandırırken. Onun, omuzundaki zebaniler ateşe odun atıyordu da sıcaktan ve nemden saçları başına yapışıp kalıyordu. Kuşlar, herkese şarkılar söylüyordu… Ama ona şarkı söyleyenleri kargalar ve saksağanlar oluyordu. Herkese gülen hayat, ona kızgın yüzünü gösteriyordu da ona…