Yağmuru izliyorum. Kaçan insanlar var. Kaçmakta. Saklanan insanları izliyorum. Saklanıyorlar yağmurdan. Nefesini tutar gibi. İzleyen insanlar var. Tıpkı benim gibi. Ve Islanmakta olanlar var. Yağmurun altında. Hayatta böyle değil mi? İzleyen, saklanan, kaçan ve içinde olan…
Çeyrek kala, yolda kalmışım. Çeyrek kala, uyuya kalmışım. Hep bu çeyrekler yüzünden ben geç kalmışım. Kaybettiklerimin farkına varmışım şimdi. Kaçan kaçtı, giden gitti, sürem bitti demişim şimdi. Saatimi çıkarttım şimdi. Çeyrekleri bıraktım şimdi. Neden hala geç kalıyorum düşündüm şimdi.
Hani ertelediğimiz ve kendimizi hazır hissetmediğimiz hamleleri yapmayız ya. Bir tereddütün sıkılmış parmaklarının arasından çıkmayı başarana kadar fırsat anları kaçar ya. Tüh.. deyiveririz. TÜH…
Şüpheci bakış ve yüksek güvenlik algısı insanı güvende tutar. Hem de öylesine güvende tutar ki. Zaman durur. Hayat durur. Fırsatlar kaçar. İmkanlar beklemekten çürür. Yaşam gelişmez. Enerji donuklaşır. Mutluluk, yerini mutsuzluğa. Hayaller, yerini korkulara. Heyecan, yerini sıkıntıya bırakıverir. Kötüler olmaz, kaçınılır da. Kaçınmaktandır, iyiler de o kapalı kapıdan girmez içeri. Gelmez insanın başına.
Kaçan şeylerin peşindekilerin işi işte o -yakalamak- eylemi. Sahiplenmeyi bilmemiş olanların derdi. Kıymetini anlamamış olanların meselesi. Elindekilerin tadını çıkartmayı atlayanların çabalaması. Anda, şu anda olamayanların, öncesinde olmamışlıklarının, gelecektede yakalayamama tehlikesinde olduklarının anlatımı -yakalmak- ya da en azından -yakalamaya çalışmak-…. Herşeyin şimdi olan olduğunu kaçırmakbir yerde. Ve aralıksız kalkan treni, durmaksızn kaçırıp durmak değil mi ?…