Dünyanın Zirvesinde
Dünyanın çatışından kendine bakan insan kendisinin de aralarında bulunduğu küçüklüğü acizliği ve çaresizliğini görür. Bu yüzden en yukarı çıkmaya çabalar. Tırmanmak, tırmanmak, tırmanmak… Olabildiğince yukarıdan bakmak, aşağıda karınca gibi gözüken insancıklara öylece yukarıdan bakabilmek. Ne kadar yukarıdan bakarsa baksın – yine karınca gibi gözüken bir bedenle karşılaşır- Bu yüzden kanat takmak ve daha yukarıya çıkmak…