Hayaline esir olmak diye bir şey var. O da, hayalindeki gibi olmasını çok istemekle ilgili. İstediğine bağımlı gibi tutunup kalmak ve orada esareti yaşamakla alakalı. Bunların tamamı da, gerçeğiyle alakasız olmakla sonlanmış olmalı. Hayalinde esir olmak diye gerçekten bir şey var.
Herkesten ve herşeyden kurtarabilirsin insanları ama en zoru kendinden kurtarmaktır. ?Düşüncesinde hapis, ?İnancında habis, ?Duygusunda köle, ?Aklında sıkışmış, ?Ruhundan doğmamış insanları kendisinden kurtaramazsın. ?Bir anda takılıp kalmışları. ?Bir zamanda tıkanmışları. ?Birilerinin karanlığından çıkmayı başaramayanları kendisinden kurtaramazsın. İşte bu yüzden ezbere yaşamamalısın. Esnek, öğrenebilir, sorgulayabilir olmalısın. Büyümenin, gelişmenin, varolmanın ve var etmenin anahtarı budur. ?Dayatmacı eğitim…
Asil hayvandır at. Güçlü, duygusal, bağlı, tutarlı ve yararlı. Özgürken görkemlidir. Savrulan yelelerinde rüzgarı, Terli bedeninde gayreti, Güçlü bacaklarında hayatı izlersin. Yinede ona gem vurmak esir etmek istersin. Özgürlük ve asaletin sahibi olmayı dilersin. Asil hayvandır at.
Özgürlük, hiç bir şeye ihtiyaç duymamaktır. Bir kedi için dışarıda olmaya duyduğu ihtiyaç onu esir ederken. Dışarıdaki kedinin çok istemesine rağmen eve girememesi aynıdır. İsteklerimiz, Sahip olduklarımız, İhtiyaç duyduklarımız, Özgürlüğümüzü elimizden alır. Tatile çıkarken bile bu böyledir. Ne kadar çok eşyaya ihtiyaç duyuyorsak ve sahipsek o kadar büyük valiz ve o valizin kısıtlamasında bir tatil…
Bir ruhu esir eden nedir? Bir ruhu esir eden, kendisidir. Her bir ruh, bu güne ya da sonsuzluğa esir eder kendini. Bağlantı kurduğuna, bağlandıklarına esir olur. Nasıl olur da böylesine bağlanır? Duygularla bağlanır, Düşüncelerle bağlanır, Alışkanlıklarla bağlanır, Kimliğiyle bağlanır, Geçmişiyle bağlanır. Tüm hücrelerinden bağlanır. Kasların kemiklere bağlanması gibi bağlanır. Önce zayıftır. Sonra tüm gücüyle bağlanır.…
Bin esir bin esaret Yarı kapalı , kapalı ve apaçık esaretlerine esirlerin kısıtlı yaşamlarının izini sürelim. Ayak izlerinden izlerini süremeyeceğimiz kesin. Onları yuvarlarında bulmak zorundayız. Dehlizlerine girip oradan gün ışığına çıkartmalıyız. Zincirlerini kıracak da değiliz. Gerisinde geriye bırakacağız ve oldukları durdukları yerlere gerisin geriye koyacağız hepsini. Dışarıda yaşayamaz onlar. Zincirsiz çıplak, duvarsızken korunmasız, özgürken de…
Vazgeçebilir misin? Sorusunun arkasında çok fazlası birikir. “Evet” bu soru barajının kapılarını açar ve ardında duran ve biriken vazgeçilebildiklerini özgür bırakır. “Hayır” Kapakları sımsıkı kapatır. Duvarları yükseltir geçit vermez kılar, biriktirilmek ve tutulmak istenilene. Tutulan, vazgeçilmeyen ve bırakılmayan kapakların ve duvarların ardında dururda biz başka bir yerde mi oluruz? Tabi ki olmayız. Onları tutulması için…
İnsan duygularıyla özgür olabilir, yine aynı duygularla kendini esir edebilir. İnsan kalbiyle özgürleşebilir ve yine kalbiyle esareti tadabilir. Düşüncelerinde özgür kalabilirken, aynı düşüncelerin parmaklıklarına kilitleyebilir kendisini. İnancı sonsuz özgürlüğü olabilirken, en bağnaz zindanların karanlığına da gömebilir insanı. Aynı şeylerin insan yaşattığı iki farklı ucun tam ortasında durur insan. Ve hangi yöne gideceğini tam olarak kendisi…