Çalışmalarında saatlerce insanların frekans ve düşünce modellerine uyumlanarak zaman geçirdikten sonra, bir daha hiç kimse ile uyumlanmamak için çaba harcarım. Bu yüzden yazılarım da asidir. İnsanların duygularını anlamak ve onlara hitap etmek değildir artık isteğim. Özel zamanların insanlardan uzak arınmalarda geçer. Ana odaklanmak ve çalışmaya adanmak insanı kendinden alır ve bir başka kişiye taşır. Tekrar…
Kendine bir yol çizmekten aciz bırakılmış insanların, çizilmiş yollardan gitmekten başka şansı kalmaz. Korumacılık, Planlama, ezbercilik, disiplin, eğitim adı altında kalıpladığımız insanlardan gelecek bekleriz. İtaatkar korkaklar yetiştirip, onlardan korkusuz kaşifler olmalarını isteriz. Yaratıcılık, yarattıklarını kendisinden daha ötesine ulaşamayacakları baskın üstünlükle kitler. Soyunduğunuz rolünüz, onların üstlendikleri rolleri dağıtır. Hamilik, koruyuculuk, yaratıcılık, ata erkillik, toplum erkillik kavramları…
İyi ve kötü insanları birbirinden ayıran en önemli fark nedir bilir misiniz? Kalp mi, Bilgi mi, Vicdan mı, İnanç mı, Yaşanmışlık mı, Eğitim mi, Koşullar mı, Çevre mi, … Hiç biri değil. Kendisiyle yüzleşebilmektir. Kim ki acısıyla, öfkesiyle, yarasıyla, utancıyla, özlemiyle, korkusuyla, … kendisiyle yüzleşemiyorsa. Kim ki kendine kendi hesabını eksiksiz veremiyorsa eninde sonunda kötü…
Hani sadece kendisi için yaşamışlar vardır. Bencilce, düşünmeden, menfaatçi, zorba, mutsuz ya da beceriksiz. Belki gurursuz ve utançla… O bile onlara zor gelmiştir de. Minimumdaki gerekliliklerini yerine getirip yaşayıp gitmişlerdir. Yapmadıkları herşeyi , olmadıkları kimseyi olma görevini çocuklarına devrettiklerine inanmışlardır da sorumluluklarından kurtulmayı böylece umuşlardır. Cennetin anahtarı, geleceklerinin garantisi, hatalarının affedilişidir umutları. Öyle olmayacaktır devamı…
Kimsenin gölgesinde, Hiç kimsenin eteğinde, Güneşi kendin görmeden, Yağmurla yüzleşmeden, Rüzgarla boğuşmadan Olman gereken kişi olamazsın. Korumak adına, kol kanat gerdiklerimizi gölgemizde bırakır. Gölgesine sığındıklarımızın da, gerisinde kalırız.
Evlatlarımız bizlerin eseridir. Bizden dolayı ve bize sebeplerdir. Bahçemden dibine düşenleri topladım ben bu hafta mesela.
Hep derim “aman Allahım ne zor hayatlar”. Bir başkası olur sonra, en zoru bu olsa gerek. Sonraki kişiyle tanışırım, aynı düşünce. Ve sonraki onlardan çok daha katlanılmazını yaşamıştır. Varların nasıl saçma sapan şekillerde ve bir anda yok olduğunu görürüm. Dehşete kapılırım. Olamazlar olmakta, var olan çoğu şey buharlaşıp kaybolmaktadır gözlerimin önünde. Tüm yok oluşlara rağmen,…
Ne çok severim, bu soruyu… “Sen kimsin ki” ????? Telefon çalar, açarım. – Yeriniz nerede, der bir ses. ?gülümserim. Hani “merhaba”, Hani “ben bilmem kim” Hani “şurasını aramıştım” Hani “müsaitliğiniz var mı gelmek istiyorum” Hani, hani, hani… İlk telefonun yaygınlaştığı yıllarda telefon adabının nasıl olması gerektiği çok gündem olurdu. Yeni ya, insanlar bilmezlerdi ve sürekli…
Bir “-siz” eki birbirinden ayırır her şeyi. Şeref -… Gurur-… Namus-… Değer-… Kalite-… Eğitim-… Ümit-… Bir “-siz” eki; -sizlerle, sizi çok keskin bir şekilde birbirinden ayırır.
Bir hayat can bulsun diye… Bir başka hayat son bulmasın. Bir canın canının isteği olsun diye… Diğer bir canın hayalleri solmasın. Bir insan böyle mutlu olacak diye… Bir başka insan mutsuz olmasın. ?????? Sevdiklerimiz, Çocuklarımız ve eşlerimiz dahil çevremizi oluşturan herkesin varlık hakkına saygı duymayı öğrenelim derim. Sevgi Bağlılık Dayanışma Destek Paylaşım Örf/adet Disiplin Eğitim…