Bir şeyi değersizleştirmek istiyorsanız. Onu çoğaltıp sınırsı ulaşılabilir yapın. Bir anlamı, önemi, özlemi kalmasın. Sıradan olsun. Biz buna sonuna kadar tüketmek diyoruz. Tükenmiş herşey bundan sonra, yeri doldurulamaz yoksunluğa sebep oluyor. **** Histerik yoksunluk ve sapkın hırs duygularını istiyorsanız. Yasak koyun. Bulunmaz ve erişilmez kılın. Ama birileri ulaşsın ona. Ama o birileri, çok sınırlı olsun.…
Yüküm ağır, taşırım gocunmam. Dünya olsa olsa üstümde yine de gücenmem. Fazlayı atarım üstümden. Fazla olan gereksiz. Fazla olan özensiz, Fazla olan değersiz, Fazla olan asalak, Fazla olan minnetsiz, Fazla olan şükürsüz, Fazla olan saygısız. Onlar durmaz omzumda, Sol omzun, desen dolu. Eee, solda şeytanım çok, Ona orada zaten hiç yerim yok. Sağ desen, meleklere…
En sık rastlanan ilişki sorunu şekli, hazmedilemeyen kaybedişlerdir. İtilen, ezilen, değersizleştirilen, kaybeden, tavizleri veren, bağlılığına ihanet sunulan ilişkilerde… değersizleştilenlerin kaybettikleri gurur ve emeklerini kurtarmak için verdikleri nafile çabalar göze çarpar. Onlar, tıpkı kumar masalarında sabahlayan ve kaybettiklerini almalarını sağlayacak şanslarının dönüşünü bekleyenler gibilerdir. Sonuçta hep masa kazanır, sözünden habersiz kaybettiklerini kurtarma gayretindelerdir. Naçizane önerim, masadan…
Kabalığı, erkeklik sanan. Küfrü iltifat, şiddeti de sevgi zanneder. Görmezden gelmek, görmez olmaya. Bize dokunmayan yılanlar, bir süre sonra dokunmaya başlar. Bir ilişkiyi ayakta tutan hiçbir zaman aşk değildir. Sevgi ve saygıdır. Saygısızlık sevgiyi, Sevgisizlik aşkı öldürür.
Hani hayat bir serüvendi! Çok uzun yıllar oldu bu duyguyu merkezimize almayalı. Serüven, Hani başrolünü oynadığın. Maceradan maceraya koştuğun. İçinde özgürlüğü keşfetme heyecanını barındıran. Ardına bakmadığın ve önünün arkasını fazla düşünmediğin. Pozitif iyimserliğin zirvede olduğu. Dünyanın parmaklarımızın ucunda gibi gözüktüğü. Hayal edebilmenin yapabilmek için yeterli olduğu. Sınırsızca ve kendimizle ilgili sadece. Düzen, kimsenin başrol olmadığı.…
Tüm gerekliliğine rağmen, esasen gerekliliği değil. Duygusal nedenler bağlar bizi hayata. Bir insanın varlığı, bir çok şeyin anlamlı olmasını sağlayabilir. Yine bir insanın yokluğu hepsini birden anlamsız kılabilir.
Benzer hayatları başkaları da yaşar. Belki başka yerlerde, Belki başka zamanda, Belki bir başka şekliyle. Benzersiz olma düşüncesi bunu kabul etmekte zorlanır. Bu olasılığın olması bile onu yaralar. Küçümsenmiş, önemsizleştirilmiş, sıradanlaştırılmaya çalışılmış hisseder bu düşünce karşısında. Bu, yaşamadan öğrenmemeye giden ben farklıyımcılıktır. Farklı değildir. Aynı şeyi yapan, aynı yere giden, aynı yoldan geçen, benzer binlercesinin…
Öyle bir kanıksanmış ki onlarca, ihtiyacını alamayacağının inancı. Artık o insanlar, gerçekten neye ihtiyaçları olduğunun bile farkına varamaz olmuş. Öyle fazla ki, karşılanmamışlıklar. Öyle derinleşmiş ki, değersizlikler. Öyle bir yerleşmiş ki, güvensizlikler. Standart bir günde yaşayabilmek bile onlara mükafat olmuş. Ne istiyorsun sorusuna verebilecek doğru düzgün cevapları olmayan bu insanların suçu yok. Ne isteyebileceklerini bilmeyen…
Soru, – Değer miydi? Olduğunda. Cevap, – Değmezdi. Olur. ???? Sonrasında sorgulamakla ilgili olduğundandır belki. Belki de öncesinde sorunun cevabını bilmemektir sorulmamasının nedeni.
Öncelikler sıralaması denen bir şey var. ?Kendimiz, ?Eşimiz/sevdiğimiz, ?Çocuklarımız, ?Anne/baba, ?Kardeşler, ?Arkadaşlar, ?Başka insanlar, ?İşimiz, Vd… Diyelim ki kendimizi seçtik. Onun kendi içindeki öncelik sıralaması var bir de. Yani liste uzun. Sıralamada ilk sıralardakiler gelişir. Sonlara kalanlar bozulur. Bu çok adildir. Sağlık, ilişki, kimlik, ekonomi, gelişim… Sonuca gelelim; Seçiminiz özünde ne yaşadığınızın nedenidir.,kişisel gelişim,pskoloji,psikolojisi,