“Onun sadece dilinde var…” Dilimizde olanlar aklımızda olanların bir uzantısıdır. Aklımızdaki bizim meselemizdir. Ya da meselemiz aklımıza düşer. Oradan da yerçekimi buya, aşağıya doğru inerken dilimizden kayar ve düşer. Aslında içinde çözemediğini dilinde çözmeye çalışır insan. “çok egolu, egoist, bencil…” cümleleri sahibinin bunların üzerinde abartılı duruşuna itafen hayat bulur. “ Namus, ahlak…” “cinsellik” “din, iman”…
Cesareti olmayan adımlarının yüzünden kendinde olmadığına inandığını bulmaktan korkarak yürüyor. Yürüyüşlerin amacı varmamakta. Çırpınışların nedeni çözmemekte. Yapılan her şey, elinden bir şey gelmeyeceğini ispatlamak adına yapılmakta. Olmaz işler, olmaz çözümler, beceriksizce kovalandı. İnsan varlığının anlamını acısında aramaya devam etti. Yaşıyor ve mücadele ediyor hissedebilme adına kendine acı çektirdi. Çoğu anlamsızdı. Çoğu da gereksiz. Kalanları sebepli…
Elini, bir cebine soktu. Ceplerine doldurduğu cehennemlerinden birazını avuçlarına aldı. Bir avuç kirli parayı harcar gibi, bu gün onu harcadı. Ceplerindekilerin hepsinin, hem sahibi, hem de koruyucusu. Onları nasıl ve neden topladığı bir yanda, İçlerinde neler olduğu diğer yan da durdu. Kimini vicdanından, kimini alışkanlıktan, kimini mecbur hissettiğinden, kimi kendi kimliği andığında, Kolaycılığından, Sevgisinden, Korkusundan,…