Doğa Ana

Azrail’e verilmiş özü vardı. Söz bu ya verildiyse, tutulmalıydı. -“Söz” dedi, sana bir can borcum olsun. -Vereceğim, dedi. -Vadesinde ödeyeceğim. …. Gel zaman, git zaman… Bir tohum oldu, bir fide oldu. Yeşerdi hayat oldu. Can oldu, cana değdi. Hayat oldu, hayat verdi. Geldiği bu dünyadaki her şeyi canından çok sevdi. Onlarda, onu sevdiler. Üstelikte, canlarından…

Aile Denir

Avucundan, avucuna bir avuç tohum döküldü. “Bu ne şimdi?” dedi kadın. Adam konuştu, Kucaklar dolusu çiçek vermek istedim. Kucağım almadı. Sayısız çeşit olsun istedim. Bulamadım. Bir gün değil, her güne güzellik katsın dedim. “Solar hepsi” dediler. Ve adam dedi, Kadına söyledi… Ben dedi, benden dedi, kucaklar dolusu gelecek dedi. Sen dedi, senden dedi, geleceği benimle…