Üzerime ağır zırhlar giyip, Elime uzun sopalar alıp, Yel değirmenleriyle, ben çok savaştım. Sonra anladım. Yel değirmenleri, düşman değilmiş. ****** Hayatlarımız; Kendimize sanal kavgalar bulup, anlamsız mücadeleler içerisinde, enerjimizi tüketerek geçer. Çoğu çatışmanın hiç bir anlamı ve değeri yoktur. Kendi korkularımızla, kendi kendimize çatışıp durmuşuzdur. Bu yaptıklarımıza, ” değerli hayatımızı harcadık ” diyeceğizdir bir gün.
Hayata diğerlerinden farklı bakıyor olmak, Her zaman doğru bakıyor olmak değildir. ?uyumsuzluktur, ?inatçılıktır, ?birey olduğunu ispatlama çabasıdır, ?egolu yaşamaktır, ?sosyal iletişim problemlerinin sonucudur. ?psikolojik ve duygusal tepkilerin eseridir, ?çatışmacı temasların ürünüdür. ?bastırılmış öfke sonunun bir uzantısıdır. …. Ya da farklı düşünen, bilinçli ve ciddi eğitimli bir beynin günün ilerisindeki ürünüdür.
Köklerine işlemiş, bu günün öncesinin derin yaraları olmuş. Kendine, kendini ispatlamak için yaralarına tuzla basmış. Gururunu ayakta tutmaya çalıştığı kişi olmuş, hem de tırnaklarıyla kazıyarak. Ayakta tutmak zorunda olduğu kırılgan ama güçlü olmaya ihtiyaç duyan öz saygısı için savaşmakta. ?Bu onu boyun eğmek ve eğmemekte, ?Bu onu güçlü ve zayıf olmakta, ?Bu onu kontrol eden…
Hak eder yaşadıklarından bazılarını. Bazılarını da hak etmez. Sonra, Hak etmedikleriyle savunur kendini. Haklılığını, mağduriyetini. Dünyanın merkezi olmak duygusunun etrafına kurar dünyasını. Sanki tüm dünya, tüm yaratılış,… Her şey onunla alakalıymış gibi. Bir hiç olmak ağır gelir ona. Benliği öyle açtır ki bir şey olmaya. Bir şey olmamaya dayanamaz. O yüzden öfkesiyle yaşamak zorundadır devamında.…
İndir elini. Sen kimsin. Bana mı dedin. Sana mı soracam. Sen delikanlı mısın. Senden mi öğreneceğim… ???? İletişimiyle döşenmiş altyapımızı bizlere gösteren Sörvayvır’a teşekkür ediyoruz. Lütfen eleştiri olarak algılamasın Acun bey. Toplumsal bilinçaltı gerçeğimiz bu. Koşullar ve zorluklar altında olan insanın gerçeğini sadece burada yüzeye taşıyor. İnsanları, yetişme koşullarını ve alt bilinç yüklenilenlerinin neler olduğunu…
Hep birileri ve birilerinin yaptıkları gibi düşünürdü yaşadıklarını. Bu yüzden sürekli öfkeli, haksızlığa uğramış, kullanılmış hissetti. Şehirler inşa etti. Yaşayan insanlara kızdı. Gökdelenler yaptı, altyapıdan yakındı. Yollar yaptı, eskitenlere kızdı. Hayatında olan ve katılanlarla çatıştı. Kendi hayatıydı yaşadığı. Yaşadığı hayatı için hep birileriyle çarpıştı. Acıdan beslenmek, çatışmayla çözümlemek… İnsanlar, koşullar mükemmel değildi ki. Hatta, hep…
Yıkın tüm şehirleri, yenisini yapıcam. Yakın bütün köprüleri, yenisini dikicem. Kırın bütün kalpleri, yenisini bulucam. Şaka şaka, bu kadar yıkımın peşine ancak sefilleri oynıycam.
Havai fişekler nasıl yaparlar biliyoruz. Önce barutu sıkışkırırlar, sıkıştırılar. Sonra dar bir hazneye koyarlar. Sonra sıkışmış barutun haznesi kapalı bir hale getiriler. Sonra bir ucundan fitil için küçük bir delik açarlar. Bir an, bir zaman bir gün biri fitile bir kibrit çakar. İşte o an havai fişek ya deliler gibi uçar ya da olduğu yerde…