Yaşanması gereken yaşanmalıdır. Olması gereken olmak zorundadır. Dağ olmak önüne durmak engellemez suyu, engelleyemez olması gerekeni. Su buhar olur aşar onu. Olması gereken de bir yolunu bulur ve olması gerekeni olur mutlaka. Bu kader midir peki? Ne alakası var. Değildir tabi. Mevcutlarla, olması gereken ve kesinlik içeren bir sonuçtur. Mevcutlar değiştiğinde sonuç ve kader değişir.…
Bazı ruh halleri ve sahipleri, son ana kadar beklerler. Artık, beklediği ne varsa… 🙂 ——- Neden mi beklerler? Umuttan, umutsuzluktan. Hayalci olduğundan, hayal kuramadığından. Boş vermişlikten, boş verememekten. Kabullenmekten,kabullenememekten. Boyun eğmekten, boynunu eğip de hamle yapamamaktan. Yediremediklerinden kendilerine, Yalanda olsa tatlı bir rüya olduğundan. Korktuklarından kimi zaman. Bir başka çıkar yol olabileceğine inançlarını kaybettiklerinden. Hep…
İyi birisi miyiz, yoksa kötü mü? Kendimize güveniyor muyuz, yoksa güvensiz mi? Kendimizi yeterince tanımıyor muyuz, yoksa tanımıyor muyuz? Aynı anda sevdiğimiz kişiden nefret edebiliyor muyuz? Güveniliriz ya da güvenilmez olduğumuz kısımlarımız var üstelik… Kararsızlıklarla, pişmanlıkları hiç sayma. Ya olmak isteyip olmadıklarımız. Yapmak isteyip de yapmadıklarımız. Vazgeçtiklerimizle, onların yerine seçtiklerimiz. Hangisiyiz gerçekte. Hepsi ya da…
Hani bir yarın, Öbür yarına küser ya. Biri diğerinden habersiz… Hani bir sen vardır, Bir de senden gerisi vardır. Ve daha fazlası da bir yerlerdedir. Bilirsin fazlası olduğunu. Aramaksızın bilirsin de, bulmazsın. Aramazsın da bir diğer yandan. Bazen bulmaktan, Bazen de umduğunu bulmamaktan korkarsın.
Sormuşlar, Kime bakıyorsun öyle sen? – Güne, güne bakıyorum. Hangi güne bakıyorsun bakiyim? – Nasıl hangi güne ? – Ben güne bakıyorum. Açık değil mi? – Bakabileceğim tek bir gün var o da önümde duran bu gün. Ben düne bakanı arıyorum. Buralarda mı? – Ben güne bakarım, bu “Güne Bakar” ‘ım. – O yüzden güne…
Sözü – Söyleyen – Söyleyenin kaynağı – Söylenen – Söyleyenin algısı Bir de sözü – Anlayan – Nasıl anladığı – Hangi rasyolarla yorumladığına bağlı olarak, Bazen ayaklarımız yere basar. Bazen de uçar gideriz. Hem de ışık hızında :))))
“Bak, Allasen doğru söyle. Söylemezsen dirimi gör.” Cümlesini kaçımız kurdu. Kaçımız yüzümüze söylenmeyenleri bilmek istedi. Kimsemiz, hatamızın yüzümüze söylenmesinden mutlu olmaz. Hepimiz kendimizdeki mükemmeli yaşar, onu oynarız. Mükemmel olmadığımızı bilip, bildiğimizin önemsiz olduğunu varsayıp. Orada değilmiş gibi yapmayı seçeriz. Sonra inanırız hep doğru olduğumuza. Sanarız, Zannederiz, Kabul eder ve bunun eminliğinden, şüphesizleşiriz gittikçe. Sonra bir…
Mecbursun diye düşünür… Böyle hisseder kimisi, bir başkası için. Mecbur hissederek yaşamış birisinin, başkalarının mecbur olmadan yaşayabilmesine tahammül etmesi zordur. Diğeri mecbur hissetmez. Seçmiştir, seçimidir. Hiçbir şekilde mecbur değildir, hiç de olmamıştır… Bunu anlayamaz. Sadece istediğinden yapan, mecbursun cümlesine anlam veremez. İhlal ettiğinden habersiz, mecburiyet düşüncesine tutunan böylece öfkelenir. Haksızlığa uğramış, saldırılmış, aşağılanmış, dışlanmış hisseder.…
Görülmesi mümkün olmayanların farkında olup, bunu bilememenin acısıyla beraber yaşayamaz iken, korkunun esaretinde panikle baktıklarının ardındaki gerçekleri gördüğünü sanmaya paranoya denir. Korkunun halisinasyonu yalanda olsa kendi gerçekliğine tutunarak kendini güvene alma yanılgısında negatif bir hayal olur. Suçluluk duygusu ve ruhundaki benzerliği yansıtma mekanizması paranoyanın ne kadar abartılı olacağını belirler. Suçluluk duygusu kişinin kendisine bile ait…
Hayal kurdum inadına. Umut yeşerttim asfaltın üzerinde. Kirli sularda balık yetiştirdim. Çölleri çiçeklerle donattım. Hayal kurdum inadına. İnsanlardan beni anlamalarını bekledim. Bir, yüz, bin kattım. Her katımda bir ben yaşardı. Her ben, sadece kendine bakardı. Hayal kurdum inadına. Kendimi anlamayı bekledim.