Hani bazen öyle bir yorgun hissedersin ki, boş mezar bulsan girip uzanacaksındır. Kasların ve kemiklerin bile acımaz, acımaya mecali olmaz. Gözlerin sabahı bildiğinden açılır da için, için-için uyumaya devam eder. İstemezsin kimseyi, istemezsin görmeyi. Kimseyi istersin de, kimse senden bir şey istemesin istersin. Unutursun yemeyi, hatırlarsın sonra da boğazın düğüm-düğüm geçmez lokmalar. Önce gündüz bitsin…
Belirli dönemlerde insanlar benzer şeyleri yaşar. Deyin ki buna astroloji , mevsimsel , toplumsal… ne derseniz onu deyin artık. Şu dönem sıklaşan, fazlasıyla görülen benzerlikler var. Bu günler sabırla umutla hayatlarının dengeye gireceği umuduyla verilen mücadelelerde tükenmişlerin biriktiği bir dönem. Umutların yerini umutsuzluk. Sabrın yerini vazgeçmişlik. Hayallerin yerini elindekileri koruyabilme kaygıları almış. Enerjiler düşük, düşünceler…
Yazasım yok, konuşasım yok, anlatasım yok, görüşesim yok, Bezmişim ben, yaşayasım yok. Sevesim yok, gülesim yok, ağlayasım yok, üzülesim yok, Bezmişim ben, bezmeye bile isteğim yok. Küsmedim, kızmadım, yorulmadım… Sebebim yok. Bezmişim ben, bunun için bir gerekçeye ihtiyacım yok. Hedeflerim olmuştu bir zamanlar. Vardıklarım oldu. Ulaşamadıklarım oldu. Hayallerim olmuştu bir zamanlar. Gerçekleşenleri oldu. Gerçekleşmeyenleri oldu.…