Elde edecekleri sonuçların pazarlığını yapanları anlamıyorum. Elinde olan hiç bir şey yok iken. Elde edeceğini az bulan ve sorgulayan insanlar için şunu söylemek isterim. Azla yetinmeyen, çoğu bulamaz. Onları anlıyorum aslında. Onlar kendilerine verilen vaatler ile çözümün koşulsuz sorumluluğunu, birisi üstlerinden alsın istiyorlar. Ama kendisi değişmek ile ilgili hiç sorumluluk almak istemeyen kişileri, anlamak istemiyorum…
Öyle bildiğiniz bir pozitivist değilim ben. Kötüyü, iyi görmeye çalışmam. Yanlış olan için, doğru demem. Sevmiyorsam birisini, illaki kendimi sevmeye zorlamam. Benim pozitif bakışım; Kendi gördüklerimi, gerçek dışı yorumlamak üzerine değil. Benden dışarı çıkan ve yayılanları, pozitif tutmak. Negatif eğilimli kişi ve ortamlardan uzak durmak. Bu bana herşeyi olduğu gibi kabullenme ve görme fırsatı tanır.…
Bir umut çiftliği inşa etti kendine ve diğerlerine. Umut yetiştirecekti, o çiftlikte. Serpti toprağa , tohumları. Suladı, fideleri. Büyüdü her biri, neredeyse ürün vermeye başlayacak. Bir fırtına geldi o sıra, kasırganın adı “Terslikler ” Sildi süpürdü, tüm umutları. Çiftliğin sahibi, dolaştı yıkıntıların arasında. Yıkıntıların arasından parçalanmış bir fideyi acuçlarına aldı ve ona baktı. İçinden konuşmaya…
“Neden seveyim ki seni? Bir sebep göster bana, Bir neden bul, Bir anlam yükle. Neden sevmeye devam edeyim ki seni? Bitmeyen gerekçem olsun, Devam etmemin bir anlamı olsun. Neden sevmeyeyim ki seni? Anlamsız da olsa, Nedensiz de olsa, Sebeplere ihtiyaç duymadan. Sırf ben istediğim için. Başını ve sonunu düşünmeden.” Şimdi konumuza gelelim. Sevgide ki özne…
Hep bir beklenti. Hedefler ve hayaller değil yalnız dikkat! Bir beklenti… Elinde olmayandan umulan medet. Artık, nasıl bir yetersizlik ve eksiklik hissi ile donatılmış isek. Artık, nerede ve ne zaman güvenimiz yerle bir edilmiş ise. Artık, nasıl bir açlık ve yoksunluk hissetmiş isek. Artık, nasıl kendimize olan inancımızı kaybetmiş isek.
Mükemmel olmasını bekleyenlere, kusursuzluğu bulmaya çalışanlara, bitmeyen doğruluğu isteyenlere, kafalarındaki şablonu arayanlara inat farklı o olmak zorunda. Bu kontrol edilemez aksaklıklar, bir yerde o insanı özgür kılan. Mükemmelin, beklentisinden koparak kusurlu şekilde kendisi farklı olmayı başaran. Kusursuz varlığından azat, bir varlık. Kusursuz varlığına karşı, bir isyan. Bana karışmayın diyen, özgürlük. Kapalı kutularda sıkışamayan, bir canlı.…
Eskilerin bir geyiği vardı. ” Her şeyi devletten beklemeyeceksin” diye. Herkes gücünün yettiği, elinin vardığı, becerebildiğince katılırdı hayata. Kendine yapardı, kendinden fazlasına ve mümkünse çevresine faydayı amaçlardı. Şimdi istemeyi, el açmayı en normal sorumlulukları bile devretmeyi öğrendi. Hadsiz ve karşılıksız değerliliğine saplandı insanlık. Hadsiz ve karşılıksız.
Birisini alıp bir yere koyup, gözümüzde… Ondan insan üstü beklentiler oluşturup, sonrasında… İnsan olduğunu gösteren durumlarına şaşırırız, en sonunda. Oda herkes gibi; 🛎Hata yapıyordur, 🛎Korkuları vardır, 🛎Zaafiyetlerin sahibidir, 🛎Her insan kadar insandır, 🛎Tuvale gidiyor, hastalanıyor, burnu akıyor ve hatta os…yor ve ge…yordur. Yüceltilmiş insanın böylesi sıradan olabileceğinden nefret eder insanlar. Kusursuz bir idole ihtiyaçları vardır.…
Gözlerini kapayarak geçeceğini ummak… Çocuksu bir tavır. ve Gerçek dışı bir beklenti. ve Umutsuz bir yaklaşımdır. Tam hakimiyet ve zıddı olan Koşulsuz ve nedensiz teslimiyet. Etkili ve kalıcı bir sonuca asla kalıcı olarak varmayacak.
Hikaye o, Eskidendi, Biri seni öpünce prens olmayacaksın. O kurbağa sen değilsin. Zaman, o zaman değil. Bu senin gerçeğin değil. Kurbağasın sen ve öyle kalacaksın. Kabullen artık. 🙃🙃🙃🙃🙃 Doğruları söylemek, her zaman duyanın canını yakar.