Vahşi doğadaki, mutlu bir attım o kırlarda. Ehlileştirmek için bağladıkları ipler beni asi yaptı. Vurmaya çalıştıkları, eyerlerinden, Takmaya çalıştıkları, semerlerinden nefret ettim. Vahşi dediler, ehlileştirmek istediler. Vahşetlerinde bağlamak. Keyiflerinde, tepe-tepe kullanmak istediler. Bu vahşi atı eğitmek/ pardon yanlış oldu… sonuna kadar kullanmak istediler. Ben doğamın dışında iken bir asi oldum.
Köklerine işlemiş, bu günün öncesinin derin yaraları olmuş. Kendine, kendini ispatlamak için yaralarına tuzla basmış. Gururunu ayakta tutmaya çalıştığı kişi olmuş, hem de tırnaklarıyla kazıyarak. Ayakta tutmak zorunda olduğu kırılgan ama güçlü olmaya ihtiyaç duyan öz saygısı için savaşmakta. ?Bu onu boyun eğmek ve eğmemekte, ?Bu onu güçlü ve zayıf olmakta, ?Bu onu kontrol eden…
Bir gazete haberinde uzun süredir dikkatimi çekmeyen bir kelime denk geldi. -Ayarttı- ? yani ayarsızdı. ?yani ayarmaya niyeti yoktu. ?yani çaresiz ve acizdi. Başka sansı yoktu. Nedir bu güçsüz ve iradesizliğe yapılan yatırım. Birilerini haklı çıkartmak mı? Masumlaştırmak mı? Olabilir gibi göstermek mi? Kendi minarelerine kılıf hazırlamak mı? Niye yeterince dürüst ve acık olamıyoruz. Niye…
Öyle benlikler ürettik ki, Ya boylarından onlarca metre uzundular. Ya da olduklarından onlarca santim kısalardı. Buna mecbur kıldık insanları. Başarılıları cezalandırdık, Başarısızları gururlandırdık. Buna eşitlik dedik. Bunu denge zannettik. Öyle zannetti onlarda. Ne yapsınlar çok duyduklarına inanmak zorundaydılar. Onlara yüklenen elbiselere girmek zorundaydılar. İşlerine de öyle geldi. Onlarda öyle yaptı. Giydiler elbiselerini aralara karıştı. İşimiz…
Merkezkaç kuvvetinden muzdarip, kaçmak ister merkezinden. Bağlandığı merkezinde savrulmaya yüklenmiş enerji onu sertçe iter ve merkez onu diğer bir yandan sımsıkı tutar. Derdi itmek mi, tutmak mı bilinmez. Hem iter, hem de tutmaya devam eder. Hastalıklı bir fizik kuralıdır merkez kaç. Sanırım kendi içinde bir takım sorunları vardır.
Hayal kurdum inadına. Umut yeşerttim asfaltın üzerinde. Kirli sularda balık yetiştirdim. Çölleri çiçeklerle donattım. Hayal kurdum inadına. İnsanlardan beni anlamalarını bekledim. Bir, yüz, bin kattım. Her katımda bir ben yaşardı. Her ben, sadece kendine bakardı. Hayal kurdum inadına. Kendimi anlamayı bekledim.
Çünkü değişimin en büyük düşmanı yine insanın kendisidir. İnsan kendisiyle kesin ve keskin bir şekilde savaşamaz. Sürekli olarak kendi içerinde çatışma halinde bulunamaz. Bu varlık sebebi ile uyumsuz bir tavır olur. Böylesi bir zorlamada, Değişime ihtiyacı olan kendisi ve değişime direnç gösteren kendisi aynı bedende yaşıyor ve kendi sahip oldukları için savaşmaya devam ediyordur. Öncesinde…
Işıltılı bir dünyanın hayalini kurdum puslu bir havada. Renkler silikleşti. Işıklar koyulaştı. Görüntü puslandı. Kurtlar puslu havayı sever dedim. Dişlerim, birden kamaştı. Kendimi vahşileşmiş hissettim. O an, ışıltılı dünyalar zihnimden uzaklaştı. Kıstım gözlerimi görmek için. Yüzüm sertleşti. Gözlerim keskinleşti. Karanlığa baktım, görülmeyeni görmek için. Gözlerim karanlığın siyahından karardı. Işıltılı dünyaların hayalleri işte o zaman benden…