Nedenden kaynaklanmayan güvenle tam olduğuna kanaat getirdi.
Bir neden den almıyordu. Gerekçelere ihtiyacı yoktu.
Sadece biliyordu bir yerde.
Bildiği yer aklı bedeni hücreleri ve hatta daha da fazlası idi.
Bildiği havada toprakta işliydi sanki.
Eminlikten başka bir şey yoktu evreni kaplayan.
Sorular yoktu.
Cevaplar yoktu.
Nedenler yoktu.
Kimseler yoktu.
Kendinin bile olmadığına inandığı zamanlar olmuştu.
Hiç denilen şey bu mu dedi kendine.
Hiçlik bu mu?
Elini tuttu.
Toprağı tuttu.
Havayı içine çekti.
Bir de şarkı patlattı.
Ohh, dedi.
Az daha hiçlikte yok olup gidecektim.