Ve katılaşmış dünya insanı, bunlardan nefret eder.
Zarafeti, basitlik.
İnceliği, zayıflık.
Sevgiyi, saflık.
Neşeyi, kontrolsüzlük zanneder.
En çok ihtiyaç duyduklarını düşünmeden yok eder, tıpkı doğa gibi.
Olduğu gibi kabul edememek insanın cehennemlerinden birisidir.
Kendi gerçekliği ve doğruluğuna hadsizce bağlıdır insan.
Bu bağlılığı onu diğer canlıların varlığından üstün sanmasına ve onları kendi olduğuna dönüştürmeye çalışmasıyla sonuçlanır.
Bu dünyanın başından başlayan, dünyanın sonuna kadar gidecek olan insanın daimi gecesidir.
Ve zerafet direnir,
İncelik direnir,
Sevgi direnir,
Neşe direnir…
İnsanın gecesini gündüz etmek için her gün doğumunda süslenir.