En azından günümüzün 8 saatini verdiğimiz işimizle kurduğumuz ilişkimiz hayatımızın merkezinde çoğu zaman. İşimiz ve biz iç içe geçmiş bir yaşamı sürüyoruz.
İş derken öğrencilik de bir iş, ev hanımlığı da, çocuk bakmak da…
Bireysel emek ve sorumluk aldığımız görevler ve sonuçlar aralığında yer alan bu alanlarda bir nevi işimiz.
Hayata istihdam sağlıyoruz. Kendi hayatımıza ya da başka hayatlara çalışan üreten kazanan oluyoruz.
Tüm ilişki modellerinde olduğu gibi yaşamımızın bütün alanları birbiri ile denk ve ilintilidir.
İş = Aile = Evlilik = Psikoloji = Yaşam kalitesi = Bireysel mutluluk = Sağlık …

Bunların hepsi bu yaşamda nerede olduğumuzu ve nasıl iletişim kurduğumuzu gösterir.
Biri kötüyken diğerlerinin kusursuz olacağını ne söylenebilir ne de böyle bir şey beklenilebilir.
Hayat bir bütündür. Parçalarından biri diğerinden daha az ya da fazla olabilir. Ama hiç birisi tek başına diğerinden çok uzakta durmaz.

Basitçe örneklemek gerekirse;
İş yaşamında dürüst olmayan bir insanın, ilişkisinde, ailesinde, kendisine (psikolojinde) dürüst olması beklenemez. Bu ilişkilerini etkiler ilişkileri sağlığına etki edecektir doğal olarak.

Çatışmacı iletişim modeline sahip bir kişi bunu sadece işinde tutmakta zorlanacağı açıktır. Bu tüm yaşamına bedensel ruhsal ve ilişkiler bakımından yayılacaktır.

Öz güven sorununa sahip biri bunu sadece özel hayatında taşımayacaktır.
İşinde mutsuz bir insan evinde mutluluğu bulmakta zorlanacaktır…

Mesele işin ne kadar önemli olduğundan bahsetmek değildir.
Mesele hayatın bütünlük içinde işlediğini ortaya koymaktır. Hepsi önemlidir ve birbirine uyumlu işlerler.

————
Bu bilgi eşliğinde;
Alanların birbirinden etkilenmesini önlemek için insan zihninde kendisiyle ilgili kısımları aklınca bölme işlemini uygular.
Aralarına gözükmez bir çizgi çeker.
Bu çizgilerin böldüğü parçaları birbirinden bağımsız ve ilintisiz şekilde işlettiğine kendisini ikna eder.
Gel gelelim bizi ve kendisinden başka kimseyi de buna ikna edemez.
Çünkü bu mümkün değildir.