Sorarım bazen kendime ben hümanist değil miyim ? diye.
Hümanizm insan sevmektir derim sonra.
Ben insanları seviyorum, diye geçiririm içimden.
Kalıbında insan gözükenle, gerçeğinde insan olanı ayırmaksızın bakmamak gerek duruma. Ben kalıp sevmez biriyimdir belki de, diye yanıtlarım kendime.

İnsanları sevmek ve önemsemekle, her insanı istisnasız sevmek…
bir değildir diye düşünürüm bir ara.
Sevmesem de kabul edebileceklerim.
Onları kendi varlıklarında anlayabileceklerim vardır.
Bir de hiç bir şekilde çizdiğim insan tanımlarının içine sığdıramadıklarım mevcuttur.

Hümanizm, derim…. Onlara bakar ve bir kez daha düşünürüm. Ölçütsüzlük olarak kabul ederim, böyle bir yargıdan arınmayı.
Doğru olanla, eğri duranı aynı kefeye koymanın haksızlık olacağına inanırım.
İnsanların olduğuna,
İnsancıkların olduğuna,
İnsan görünümlü farklı canlıların mevcut olduğuna kabul duyarım.

Böylelikle hümanizmi de içerinde ayırırım.
Human;
Human,cık
Un human
Sadece birincisine katı bağlı kalır.
İkincisine anlayış duyar.
Üçüncüsünün de olmayışını dilerim.

İnsanlık için insanlığı korumaktır derim hümanist olmak ve un humanların olmadığı bir insanlığın ütopik varlığını düşlerim.