Bütün olarak baktığında tam bir resim ortaya çıkar.
Parçalara bölünmüş seyirlerde, parçalarında tek tek çalışılmış insanlarda bütünlük oluşturmak zorlaşır. Bağlamak ve bütünleştirmek gerekir tüm çalışılmış kesitleri.

Kendi içimizde de bu böyledir.
İş, aile, sosyal hayatımız iyi giderken ve gelişirken duygusal yaşantımızı ihmal edersek bu kısım diğer hepsini yok edecek kadar eksikli ve aç kalır.
Diğerleri içinde bu böyledir.
Her parçamız önemlidir.
Eşit büyüme ve desteğe ihtiyaç duyar.
İnsanlar her şeyi bir konuya endeksleyebilir.
İşim kazancım iyi olursa hiç bir derdim olmayacak ve hayatım mükemmel olacak.. düşüncesinde olduğu gibi.
Parçaların her birisi için ilerleme ve birbirleri ile bütünlük içermesi koşulu her daim geçerlidir.
Fazlalar eksikleri hiçbir zaman kapatmaz. Birbirinden ayrı parçalar bizde birleşmelidir. Çünkü bunların hepsi bizi biz yapanlardır. Bütün ve tüm olarak temas ettiğimiz tüm alanlar birlikte işlenmediğinde de parçalar birbiri ile uyumlu olarak çalışmaz ve hiç biri tam olarak yerlerine oturmaz.

Bu neyi eksik yaptım?
Tüm elde ettiklerime rağmen neden mutsuz ve tatminsiz hissediyorum? Sorularının nedenlerinden biri olarak karşımıza çıkar.