Sevesim yok,
gülesim yok,
ağlayasım yok,
üzülesim yok,
Bezmişim ben, bezmeye bile isteğim yok.

Küsmedim, kızmadım, yorulmadım…
Sebebim yok.
Bezmişim ben, bunun için bir gerekçeye ihtiyacım yok.

Hedeflerim olmuştu bir zamanlar.
Vardıklarım oldu.
Ulaşamadıklarım oldu.
Hayallerim olmuştu bir zamanlar.
Gerçekleşenleri oldu.
Gerçekleşmeyenleri oldu.
Şimdilerde hayallerim de yok, hedeflerim de yok.
Bezmişim ben, yeniden kurmaya da isteğim yok.

Ulaşılacak yer olduğuna inanırdım.
Vardıklarıma ulaştığımda anladım, yetmiyor.
Aramadıklarıma bitmeyen yolculuklarımdan da ayrıca sıkıldım.

Bezdim yine, elimdekilerden sıkıldım.
Mutsuz olmak bildiğim.
Mutsuz olmaktan sıkıldım.
İstediğimi bilmekten, bilmemekten sıkıldım.
Bezdim savrulmaktan.
Kaybolmaktan sıkıldım.
Sıkıldım bu yazıdan,
14 Şubatta sevgililer gününde böyle saçma sapan bir yazı yazmaktan sıkıldım.
Sevgililer gününde mutlu olanlardan,
Sevgililer gününde yalnız kalanlardan sıkıldım.
Bezdim yıllardan, aylardan, günlerden.
Sıkıldım 14 Şubatlardan, martlardan, nisanlardan
Bezdim ezbere, zoraki sevgi gösterilerinden.
Her an sevmez mi insan dedim.
Her gün göstermez mi sevdiğine, onu sevdiğini.
Bezdim sıkıldım.
Sıktım bezdirdim.

14 Şubat Sevgililer Gününüz kutlu olsun.

( Lanet olsun kutlayacağın güne diyen, bu noktaya gelenlere söyleyecek tek bir şeyim var.
Bezmişsiniz ve sıkılmışsınız.
Rahatlayın, gevşeyin ve sevgi içeren bu günü sevdiklerinizle geçirin.)