Zor olanı seven insanlar vardır. Yanlış! Zor olanı sevmek zorunda kalan insanlar vardır. Olay, bilinçli seçimlerinden yıllar önce çıkmıştır. Bu onların tek bildikleridir. Zorlu hayatlardan gelmişlerdir. Bu onların ihtiyaç biçimleridir. Zoru başardıkların taktirde, kendilerine inanabilmelerini sağlamaktadır.
Son bir gayret, az yolun kaldı. Sık azıcık dişini, son dönemeç. Ha gayret, hepsi bitecek. Derken anlamamışım nasıl bu kadar yol gittiğimi. Yani uzak yerler varılmaz gözükür. Ve hatta gözükmez. Bu da bizim kararlılığımızı zayıflatır. Başaramamaktaki en etkili şey, başaramamak korkusudur. Başarmaya yol ne kadar yakınsa, geri dönüş o kadar zor olur.
Şunu gördüm ki, 🔹– Donanımlı olmak ile 🔹– Donanımını kullanabilmek iki farklı özellik. İnsanların en çok sorduğu sorular şunlar. 📎– Ben ne iş yapabilirim? 📎– Benim yeteneğim en fazla hangi konuya? 📎– En çok istediğim ne? 📎– Eksiklerim mi beni başarısız kılan? 📎– Neden bir noktada sürekli tıkanıyorum? 📎– Hak ettiğim yere neden gelemiyorum? Bilgi…
En sık rastlanan ilişki sorunu şekli, hazmedilemeyen kaybedişlerdir. İtilen, ezilen, değersizleştirilen, kaybeden, tavizleri veren, bağlılığına ihanet sunulan ilişkilerde… değersizleştilenlerin kaybettikleri gurur ve emeklerini kurtarmak için verdikleri nafile çabalar göze çarpar. Onlar, tıpkı kumar masalarında sabahlayan ve kaybettiklerini almalarını sağlayacak şanslarının dönüşünü bekleyenler gibilerdir. Sonuçta hep masa kazanır, sözünden habersiz kaybettiklerini kurtarma gayretindelerdir. Naçizane önerim, masadan…
Mükemmel olmasını bekleyenlere, kusursuzluğu bulmaya çalışanlara, bitmeyen doğruluğu isteyenlere, kafalarındaki şablonu arayanlara inat farklı o olmak zorunda. Bu kontrol edilemez aksaklıklar, bir yerde o insanı özgür kılan. Mükemmelin, beklentisinden koparak kusurlu şekilde kendisi farklı olmayı başaran. Kusursuz varlığından azat, bir varlık. Kusursuz varlığına karşı, bir isyan. Bana karışmayın diyen, özgürlük. Kapalı kutularda sıkışamayan, bir canlı.…
İnsan öyle sarsılmaz bir inançla falan yola çıkmıyor. Başardıkları ve yapabildikleri biriktikçe inancı güçlenip perçinleniyor. İspat, insan kendine ispat ediyor önce kendisini. Yoksa gerisi boş bir gurur. Koca bir yalan…
Ressamlık yeteneğimi zirvedeyken bıraktım. Zirveye çıkmak kolaydır 😁 Ama orada kalmak zordur, derlerdi. Haklılarmış. Aslına bakarsanız çıkmak da , kalmakta emek ister. Yetenek sadece çıkış süresini kısaltır, zirvede kalış süresini uzatır. Hak edilmiş şeyler uzun ömürlü ve hilesiz zirveye yerleşir. Geri kalanı olması gerektiği gibi dönemlik yaşar sonrasında zirvenin kıyısından uçuruma doğru dökülür gider.
Biz de acı çekmeyi sevmiyoruz, hem de herkes gibi. Kaslarımızı kırık dökük hissetmekten zerre kadar zevk almıyoruz. Ağrıyan her eklemin, yanan her kasın, terden bembeyaz olmuş tişörtün hayranı değiliz. Gözlerimizin zonklamasından, başımızın çatlayacak gibi ağrımasından, uykunun tatlı çekiciliğine karşı koymayarak sıcak yatağımızdan çıkmaktan ya da ondan mahrum kalmaktan mutlu da değiliz. Yüzlerce kez aynı şeyi…
Her bir limanda gemiden birer ikişer inenler oldu. Gemiye hiç binmeyip, el sallayanlar da oldu. Varmak istedikleri yerlere gidenler oldu. Kendimizle uğraşmak ve sonuna kadar devam edebilmek cesaret, risk, inanç, bilinç işidir. Bunlardan biri bile eksikse kaşif olamazsın. Bir ya da bir kaçı eksikse, son durağa varamazsın. Hepsi birden eksikse zaten yola hiç çıkamazsın. ???????
O benimle aynı hissetmiyor mu? Nasıl hisseder diğer insanlar. Bizim gibi mi hissederler sizce. Kadın veya erkek aynı isimdeki duyguyu aynı mı hisseder? Örneğin sevgi ya da kızgınlık. Ya aşk. Kırgınlık, başarı, mutluluk, varlık hissi, güvenlik,sadakat, yakınlık…. Kesinlikle her kelimenin her insandaki açılımı ve anlamı farklıdır. Bazen siyahla beyaz kadar uzak. Bazen de bir ucundan…