Çoğu insan tam sonuca ulaşacakken, son anda vazgeçer. Pek çoğu da, henüz daha çok uzakken. Kendisinin sonuca çok yakın olduğunu düşünür ve bırakması gerektiğini fark edemez. Olay kendini tanımaktır. Haddini bilmektir. Yeri geldiğinde azimli olmayı. Yeri geldiğinde de bırakmasını bilmektir.
Ölümü düşünmeden yaşıyoruz da. Bilmiyor muyuz? Öleceğiz. Biliyoruz ve ölümü yok sayıyor. Sadece yaşamaya çalışıyoruz. Ölmemek için özel bir çaba harcamadan. Ölümden uzak kalmanın yolu, yaşamak. Yok saymak, Görmemek, Düşünmemek, ve En başta, ölmemek.
Güven, ne kadar önemli tahmin bile edemezsiniz. Aslına bakarsanız, teknikten ve bilgiden bile daha fazla önemli. Güven ilişkisini kurduğum hiç bir çalışmadan korkmam. Bilirim ki %100 sonuç alacağız. Konunun ne olduğu, zorluk derecesi…. hiç fark etmez. Yeter ki güven ilişkisi bir kez kurulmuş olsun.
Özgürlüğümü seviyorum. Sistem ve düzen bedenime, zamanıma sahip. Ancak, düşüncelerim ve hayallerim bana ait. Barınmalı, yemeli, çalışmalı ve yaşamalıyım. Tıpkı herkes gibi. Ama düşüncelerim ve hayallerim bana ait. Bir gün zamanı geri alacağım. O zaman, biraz daha özür olacağım. Bir başka gün, hayatımı geri alacağım. O zaman, daha fazla özgür olacağım.
Kötü günler geride kalır. Ancak iyi günler geldikten sonra. Teskin etmeye çalışır insanlar. ”Geçecek, bu günler.” diye. Geçer elbet. Hiç bir şey sonsuza kadar devam etmez. Ancak bilin ki, hiç kimse bunu bildiği için teskin olmaz. İnsanlar sadece, zamanla durumu kabullenir.
Bazen diyorum ki, Dünyayı deli insanlar kurtaracak. Akıllılara bir sürü şans verildi. “Beceremediler.” Demek ki akıl değil, kalp dünyayı yaşanır yaptı. Akıl sadece dibine kibrit çaktı.
Vişne suyu kadar inatçı, balçık çamur kadar sıvanmış hatıralar. Bırakmaz onlar, bir türlü peşini. Giden, bitsin diye düşünürsün. Kalbin lekeli kalır. Leke tutmaz kumaş değilsin ki. Unutmazsın… Unutamazsın… Bir yok oluş başlar içinde. Demirden iskeletinin oksitlendiğini hissedersin. Çürümektesindir içinden. Bilirsin bir gün yıkacak seni. Direnmeye çalışırsın rüzgara. Kalbin lekeli kalır.
Yağmurlu bir gün, bugün. Havanın, kasvetli battaniyesi serilmiş şehrin üstüne. Böyle havalar duygusal olur. Sözcükler derin, anlamlar anlaşılır olur. İnsan daha bir döner içine. Ve içinde ne varsa onu bulur.
Yalan söylenmesine karşı değilim. Sadece yalancıları sevmiyorum. Mevcut düzene karşı değilim. Sadece, düzenli değilim. İnsanlarla bir meselem yok. Problem sevmediğim için onlardan uzak duruyorum. Hani bir sistem kurdum kendime. Ben sadece sonu sürdürüyorum.
Bazı işlerin, işvereni şeytandır. Çalışanları da kayıp ruhlar. Şeytan iyi bir işverendir. Personelini en üstlerdeki konumlara yerleştirir. Onlara imkanlar, olanaklar sunar. Güç verir. Sarhoş eder onları. Önden bedelsiz verdiklerini, geri alacağı zamanı bekler. Sabırla bekler. Onun için her kayıp ruh, her şeyden daha değerlidir. Eğer insanın kendisi teslim etmediyse, elde etmesi başka bir yolla da…